Bliss

Dat ik fan was (en ben) van Crowded House, dat had ik al geschreven. En toen bleek dat we tickets hadden was ik nogal erg gelukkig, om het zacht uit te drukken.

Ik denk dat het, op een festivalconcert na, toch wel meer dan tien jaar moet geweest zijn dat ik nog naar een concert geweest ben. Zo doelbewust naar een zaal voor één bepaalde artiest. Ik dacht dat dat niets meer voor mij was: te luid, te druk, geen zin om tussen de massa te staan, ….

Eigenlijk was het gewoon waarschijnlijk luiheid én het feit dat ik niet echt fan meer geworden ben van een groep sinds mijn studententijd. Tot een paar jaar geleden dan toen ik Coldplay ontdekte. Dàt dus en kinderen krijgen en ik had ook geen redenen meer om naar concerten te gaan.

Uiteindelijk zijn er altijd al relatief weinig artiesten en groepen geweest waarvoor ik die extra moeite wou doen, maar Crowded House is er altijd één van geweest. Ik vermoed dat ik erbij was toen ze hun laatste concert in België gegeven hadden begin de jaren ’90, want (kort?) daarna zijn ze ermee gestopt.

Het concert was toen in een uitverkochte AB en had een relatief intieme sfeer. Maar misschien had dat ermee  te maken dat ik helemaal vooraan aan het podium stond, samen met mijn vriendin, en we kregen een fantastisch optreden. Toen ik hoorde dat ze uiteen gingen was ik dus niet opgetogen.

De heroprichting van de groep was dan ook zeer goed nieuws voor mij en alhoewel ik tot vandaag nog steeds hun nieuwe plaat niet beluisterd heb (hmpf, wanneer zou ik dat moeten doen), toch had ik genoeg vertrouwen om naar hun concert te willen gaan gisteren.

En ik ben niet teleurgesteld geweest, integendeel. Het concert was van het begin tot het einde fantastisch. Ik heb mij de longen uit het lijf gezongen bij de liedjes die ik kende (van hun oude platen dus) en enorm genoten van de nieuwe nummers. Die nieuwe plaat moet ik dus zeker beter beluisteren.

Op het einde van de avond, na een concert van bijna drie uur, had ik pijn in de spieren van mijn kaken en realiseerde ik mij dat dat van het (glim)lachen was: van het begin tot het einde had ik een gelukzalige glimlach op mijn gezicht.

Het concert was alles wat een concert moest zijn en maakte dat ik mij herinnerde waarom het zo wijs is om een groep live mee te maken, wat er zo speciaal aan is.

Voor de mensen die het nog niet gezien, ga maar eens een kijkje nemen bij Michel om te weten wat een goed concert je gemist hebt.