Eisen

De laatste tijd schrijf ik nogal veel over Anna. Begrijpelijk want in vergelijking maakt zij ook de grootste ontwikkelingssprongen door. Zelie, Louis en Jan doen dergelijke sprongen niet echt meer, hetgeen niet wil zeggen dat er bij hen niets gebeurd.

Laat ik het even over Zelie hebben. Voor haar acht jaar kan ze al ongelooflijk volwassen doen en dan merk je aan van al die kleine dingen dat ze dat helemaal nog niet is. Logisch eigenlijk. Niet dat we dat uit het oog verliezen, maar soms verliest ze het zelf uit het oog, al dan niet moedwillig.

Zo heeft ze zich het recht toegeëigend om ’s avonds later te mogen opblijven. We hebben haar al regelmatig uitgelegd dat dit geen recht is maar een verdienste. Dat als we merken dat ‘de dingen’ niet goed gaan, wij ons het recht voorbehouden om haar die verdienste te ontzeggen.

En daar komt weer het kleine feit dat die vakanties hoogstnoodzakelijk zijn. Ook Zelie loopt moe, alhoewel ze dat nooit zal toegeven, waarschijnlijk omdat ze het niet beseft. Ze is een ietsiepietsie vlugger geïriteerd en reageert dan uiterst boos.

Ik vermoed dat ik momenteel het kwaad in persoon ben omdat ik haar bv. al drie dagen op rij verbied om te blijven TV kijken. De eerste dag was het avond en het was al laat, maar ze meende, omdat de vakantie begon, dat ze nu wel langer mocht kijken. Uiteindelijk is ze al stampend de trap opgestormd naar haar kamer, heeft ze de deur dichtgeslaan achter zich en is ze bijna hysterisch beginnen huilen. Duidelijk een kind van haar moeder: ik herinner me mijn hysterische aanvallen meer dan goed :). Ik heb haar gezegd dat ze tijd had om te kalmeren tot ik Anna in bed kwam steken. Indien ze nog niet gekalmeerd was tegen dan (ze delen nu eenmaal een kamer), dan kon ze verder hysterisch doen in ons kamer.

Dat was vrijdagavond voor het slapengaan. Gisteren en deze morgen was het weer van hetzelfde toen ik (aan alle drie trouwens) zei dat het gedaan was met TV kijken: gisterenochtend omdat ze moest gaan turnen, deze ochtend omdat het tijd was om (eindelijk) te gaan ontbijten. De boosheid was gelukkig van veel kortere duur, maar even heftig, weze het zonder de hysterie en de slaande deuren.

Ze hebben twee zware (lees: late) dagen achter de rug. Kwestie van de vakantie goed in te zetten kan het tellen. Maar de komende twee dagen ga ik toch mijn uiterste best doen om hen op tijd in bed te krijgen. Woensdagavond is er immers Halloween te lopen en donderdag gaan Zelie en Louis gaan slapen bij hun vriendjes (ook een zus en broer) zodat ze dan opnieuw twee dagen op een rij ’te laat’ in bed zullen zitten.

Maar behalve haar ‘rebellie’ doet Zelie het zeer goed. Er zijn blijkbaar soms ruzies op school waar ze zich mooi buiten kan houden en eerder als bemiddelaar probeert op te treden, ze is thuisgekomen met een zeer goed rapport en ook haar buitenschoolse activiteiten lopen vlot: op haar rapport voor de muziekschool had ze drie tienen, voor turnen zijn ze al aan het trainen geslagen voor de volgende show, ze kreeg felicitaties voor het schaken, het Frans vlot goed, ballet is leuk …

En nu denk ik eraan: misschien daarom dat ze thuis zo’n drama’s maakt? Omdat ik haar niet onder alleen maar lof bedelf?

Oh ja: this too shall pass. Een paar kalme dagen en veel rust en voor we het weten zijn die uitbarstingen al lang vergeten. Sowieso is er de komende dagen geen stress in het vooruitzicht: behalve donderdag hebben we niets gepland zodat niets moet en alles kan.

‘Take it easy’ zal het motto van de komende dagen worden en dat zal niet alleen de kinderen, maar eigenlijk ook mij enorm veel deugd doen.