Model

Vandaag moeten poseren voor een foto.

Mensen die mij kennen en al geprobeerd hebben om een foto van mij te nemen, zullen kunnen bevestigen dat dat geen sinecure is. Allez, de foto nemen is geen probleem. Het is niet alsof ik fototoestellen laat ontploffen of zo. Het resultaat, daar stelt zich het probleem.

Ik ‘plak’ namelijk niet op foto. De foto’s waarop ik enigzins deftig sta (en dat is nog niet eens ‘goed’), zijn op één hand te tellen, dus dat geeft al een idee wat die fotograaf heeft moeten doen om een enigzins mooi resultaat te bekomen.

Bijna drie kwartier staan poseren (ja die houding, uw gezicht iets meer naar links, neen, niet zo veel, kijk nu naar boven, nee, linksboven, een beetje naar beneden, uw schouders zus, uw been zo, uw armen anders, …) deze voormiddag en ik was geradbraakt, maar uiteindelijk is er toch een foto (en misschien zelfs twee, wauw!) uitgekomen. Het doet mijn bewondering voor het geduld van fotomodellen toch een graadje stijgen want die moeten dat veel langer volhouden.

Ben doodcontent dat ik indertijd, toen ik 16 was, dat aanbod om model te worden toch maar afgeslagen heb: ’t zou niets voor mij geweest zijn. Want vooral: zo saai man!