Jan kleurt al een hele tijd, zoals de meeste kleuters. Vorig jaar was de tactiek voornamelijk: neem potlood in de hand, ga er wild mee over blad, wissel potlood met ander (van hopelijk ander kleur) en herhaal beweging. Hier ten huize beminnelijk ‘kriebel krabbel’ gedoopt.
Reeds in het begin van dit schooljaar zag je al een serieuze verandering/vooruitgang in zijn (in)kleuren en tegen de Kerstvakantie kleurde hij al relatief binnen de lijntjes van zijn tekening maar nu gebruikte hij voornamelijk één kleur en er was nog steeds heel veel wit tussen het kleuren.
Zijn tekeningen die sindsdien van school naar huis komen en ook deze die hij thuis maakt, toonden de laatste weken wel evolutie: hij begon meer kleuren te gebruiken, maar kwa densheid bleef het toch kriebel krabbel.
Tot hij vandaag mij een tekening kwam geven: heel mooi binnen de lijnen gekleurd. Verschillende kleuren gebruikt in éénzelfde vlak en alles mooi dicht gekleurd, niets meer wit gebleven, zonder dat hij in/over de kleuren ernaast gekleurd had.
Ik was ervan overtuigd dat het geen tekening van Jan was: zo mooi, dat had ik nooit zien aankomen. Dus vroeg ik het hem, of hij ze wel gekleurd had. Jan bevestigde en nog geloofde ik hem niet (jaja, ik weet het, slechte moeder). Dus vroeg ik aan Louis of Jan de tekening zelf had ingekleurd en ook Louis bevestigde dat. Toen moest ik het wel geloven.
Jan heeft dus plots een klik gemaakt met betrekking tot zijn kleuren: heel mooi, net en secuur is het gedaan. Hij heeft daarna nog een paar tekeningen gekleurd en telkens even mooi.
Gisteren had ik ook al opgemerkt dat Jan onlangs een flinke groeischeut gekregen heeft. Blijkbaar is die groeischeut niet alleen fysisch geweest.