Deze ochtend had Anna het lastig. Ze was net ververst en stond in de badkamer door haar knietjes te buigen en met een meewijlekkend gezicht (en ook een beetje traantjes)Â zei ze constant ‘kaka daan’ (‘kaka gedaan’ dus). Nu wist ik meer dan zeker dat dat niet het geval was, maar toch bleef ze het maar herhalen.
Nu moet gezegd worden dat zij sinds vorige week lastig doet als we haar moeten verversen. Ze heeft ergens een beetje angst ontwikkeld en alhoewel het thuis al bij al nog meevalt, zeker als ik haar geruststel dat ik zalf aan haar poep zal doen, op de peutertuin komen er meer dan eens tranen bij te kijken.
Enfin, ze hield dus niet op, dus vroeg ik of ze op het potje wou, ook al had ik daar niet echt de tijd voor. Ze gaat al regelmatig op het potje zitten, met broek en pamper af en zo, en ze vind dat wreed plezant, maar ze heeft er nog geen idee van voor wat dat eigenlijk dient. Dus is het dan van op het potje, eraf, er terug op, … Wreed leuk spelletje dus. En van die truken, dat is al goed en wel als ge toch niets te doen hebt, maar veel minder als ge op tijd op uw werk moet geraken.
Anna’s traantjes verdwenen direct en met veel vertoon nam ze haar potje. Broek af, pamper af en Anna op het potje … waar ze tien seconden al weer af was zonder resultaat. Maar ze ging onmiddellijk weer zitten … en zette zich tien seconden later weer recht, met hetzelfde resultaat: niets dus. Op dat moment nog geen probleem want aangezien ze zich zo bezighield kon ik mij op mijn gemak klaarmaken. Ik hoopte alleen dat ze ondertussen geen plasje in/op haar broek zou doen. Toen ik, toen ze zich de vierde of vijfde keer rechtzette, naar haar keek omdat ze haar potje in haar handen had – wat ik minder vond – bleek daar een plasje in gedaan te zijn.
Grote ogen dus bij mij en veel proficiats gezegd en Anna glom van al dat geprijs. Toen ik haar pamper weer wou aandoen was het dus een drama en eens beneden begon ze opnieuw ‘kaka daan’.
Van deze keer heb ik haar niet meer op het potje gezet: ze moest nog eten en dan moesten we echt door gaan, maar ik heb broekjes meegegeven naar de peutertuin, just in case. Ze gingen het proberen in de voormiddag en vandaar verder kijken.
Hmm. Wreed benieuwd dus. Het zou ongelooflijk wijs zijn moest ze al zindelijk worden: geen pampers meer, yiha! Maar het kind is nog geen twee, dus zou het ook al wreed vroeg zijn. Maar ge weet nooit hé.
Fien doet het hier ook al. Pipi op het potje is geen probleem, kaka lukt soms. Maar we kunnen nog niet spreken van “zindelijk”, want het gaat met ups-en-downs: meestal wil ze nog niet zonder pamper aanlopen, ook al kan ze het wel (want dat heeft ze al bewezen).
Volgende maand wordt ze twee, dus we hebben nog wel tijd. Geen stress, da’s voor niks goed…
Je mag niet vergeten dat ze drie grote voorbeelden heeft, hè. Ons Charlotte was er ook heel rap bij, die was nauwelijks twee toen ze zei dat ze geen pamper meer wilde. En ze heeft daarna nooit meer in haar broek gedaan en heeft nooit in haar bed geplast.
Dus het kan best wel, hoor.