De voorlaatste dag. Een dag om eens te zagen over hoe mannen ons niet begrijpen … of gewoon eens te zagen, want als ze ons niet begrijpen, dan zagen we en dat is ook een manier om het te bekijken.
Gevoelens. Diep of minder diep. Het eeuwige drama. De eeuwige discussie: wij hebben er teveel, mannen te weinig of minstens tonen ze die toch te weinig.
De kleine hints, de blikken, het zuchten, … niets snappen ze er van. Het is alsof ze er niet bij waren, bij de hele voorgeschiedenis die die hints, blikken en zuchten ontlokten. Alsof ze er tijdens de hele voorgaande discussie niet bijwaren.
Een man heeft een handleiding nodig om er iets van te bekomen. Alles mooi uitgelegd en neergeschreven van A tot Z. Subtiliteiten zijn niet (altijd) aan hem besteed.
Geven ze een (negatieve) commentaar, kritiek, dan zeggen ze ‘ge moet dat zo persoonlijk niet oppakken’ als ge gekwetst zijt, geaffronteerd of boos omdat ie dat zegt. Maar hoe moet ge dat dan oppakken? Hij is toch tegen u bezig. Een persoon. Het is toch niet alsof hij refereert naar ‘een vrouw’ in het algemeen. De commentaar is toch tot u in persoon gericht?
We zijn te gevoelig. Zij verstaan ons niet. Dus zouden we een handleiding moeten schrijven om het onbegrip uit de wereld te helpen. Want handleidingen, dat verstaan ze wel, zolang ze gedetailleerd genoeg is.
Maar dan wordt het toch wel gruwelijk saai, nietwaar?
Ik hou het op zuchten, hints, blikken en hij zal het wel op zijn (onbedoelde) commentaar houden. Op die manier blijven we elkaar nog een vijftigtal jaar in spanning houden want een saaie voorspelbare relatie, dat is toch niets voor mij.
Een gedachte over “Thema 6: onbegrepen wijven”