Ik heb altijd al bewondering gehad voor alleenstaanden met kinderen. Awel, de laatste dagen is die bewondering alleen maar gestegen in het kwadraat.
Het is geen geheim dat Michel nu niet de huishoudster van dienst is, maar zelfs met het weinige dat hij doet, merk ik serieus het verschil. Alleen al zijn aanwezigheid, of dat ik eens kan ventileren, een gesprek hebben of de aanwezigheid van een volwassene zijn van onschatbare waarde.
Dus mensen die menen bewondering voor mij te moeten hebben, vergeet het. Verkeerde focus. Geef die maar aan de alleenstaande ouders. Die verdienen dat pas.
en toch ben ik geneigd te zeggen: tuttututut. respect ook aan jou! (en den anderen is bijna thuis: whiiiiiii)
als tiener beweerde ik altijd luidop dat , als ik niemand zou tegenkomen, ik ‘gewoon’ bommoeder zou worden. met wat ik nu weet, denk ik dat ik zou passen 🙂
wat niet wil zeggen dat vrouwen met een man het zo gemakkelijk hebben he 😉
Ja, ik had het er al over hier: http://misswhite14.wordpress.com/2008/02/07/alleenstaande-ouder/, maar jij hebt dan nog eens twee kindjes meer! Dus chapeau zeg!
Toch, toch. Bewondering is een groot woord, natuurlijk, maar ik vind jou gefocuste energie als het om die gasten gaat wel heel aanstekelijk. Verder heb je groot gelijk: in die mate dat ik altijd benadruk dat ik een co-ouder ben, wat iets totaal anders is dan een alleenstaande moeder. Komt daar nog bij dat alleenstaande moeders zwak staan op de arbeidsmarkt en bijna steeds achter het onderhoudsgeld van de afwezige vaders mogen hollen. Mocht ik ooit politicus worden, het werd mijn topic number one!
Dan zou ik meteen op u stemmen Els!
Het is een hele organisatie, drie kinderen alleen opvoeden. Maar het is vooral een gewoonte.
En dat maakt zo één week alleen met je kinderen ook zo zwaar, je zit niet in dat ritme. Alles went hoor.