Vandaag was het het schoolfeest van mijn neefjes, de zoontjes van mijn zus. Het plan was om met de kinderen te gaan kijken en daarna allemaal (zus, schoonbroer, vader, schoonouders-van-zus en kinderen) samen naar zusje thuis af te zakken om nog ‘nen sandwich’ te eten.
Bleek dat, tegen dat wij besloten hadden om te gaan, de zaal al volzet was en dus veranderde de planning: we zouden gewoon een beetje later naar Oudenaarde gaan en dus de neefjes/kozijntjes niet zien optreden maar er gewoon nadien bij gaan spelen.
Uiteindelijk was het plan sowieso niet rotsvast want mijn zus was uitgerekend voor gisteren, dus voor hetzelfde geld gingen we gewoon op ziekenhuisbezoek gaan en dan terug naar huis om te eten in plaats van in Oudenaarde te blijven. Maar mijn zus hoopte toch dat ze naar het schoolfeest zou geraken en haar hoop is dus uitgekomen: dé dag + één en nog geen teken van de baby.
En zo zaten we deze namiddag in Oudenaarde, in de tuin te apperitieven terwijl de kinderen zich rot amuseerden met elkaar. Daarna gegeten en nog wat blijven kletsen en spelen en zo was het plots al veel te laat voor de kinderen: half negen zijn we eindelijk naar huis vertrokken. Het zal er morgen aan te merken zijn.
Wat mij dus zo doet verlangen naar de zomervakantie: gewoon kunnen blijven plakken zonder er gevolgen aan over te houden in de vorm van lastige kinderen (wegens te moeten vertrekken maar ook wegens te weinig slapen want geen tijd om zo een avondje in te halen), om gewoon te kunnen genieten en te onspannen. Ik ben dus al serieus aan het aftellen en door de sfeer op het werk nu eigenlijk nog meer dan vorig jaar.