Ongerust

Zelie wist niet aan wat voor kamp ze zou beginnen. Niet dat ze het thema niet kende. Wel dat ze absoluut geen idee had van wie wel en niet meeging op kamp.

De laatste scoutsvergadering dateert immers al van eind april en de kampinformatie verliep niet al te vlot. Van drie goede vriendinnetjes wist ze al dat die niet meegingen. Van de andere meisjes wist ze het niet. Eén groot vraagteken dus: ging er wel iemand mee met wie zij overeenkwam?

Toen we deze namiddag aan het lokaal kwamen zag ze geen enkele van haar (andere) vriendinnen en hoe dichter we kwamen, hoe meer ze achter mij aan kroop en hoe harder ze mij vasthield. Eens ter plekke had ze zich niet miskeken. Uiteraard kent ze haar mede Wouters wel, maar haar vriendinnen waren er niet. Ik zei haar dat het nog niet te laat was om haar te bedenken: ze mocht gerust terug naar huis mee, maar of ze niet eerst aan de leiding zou vragen wie er nog verwacht werd?

Ik gaf haar een klein duwtje richting leiding, maar ze kroop alleen nog meer achter mij, dus vroeg ik het maar. Een geluk: zeker nog drie andere vriendinnen waren ingeschreven.

Maar dan kwam het aantreden en werden de namen afgeroepen en begonnen de kinderen met de ouders weg te gaan en ik zag zo de paniek op haar gezicht verschijnen: haar vriendinnen waren er nog altijd niet. ‘k Heb haar proberen geruststellen door te zeggen dat ze waarschijnlijk rechtstreeks naar de kampplaats zouden gaan, maar dat had geen echt effect. En ondertussen verdwenen meer en meer kinderen en ouders en wou haar lift ook vertrekken.

Gelukkig merkte iemand van de leiding haar ongerustheid op en ik zei dus wat het probleem was. Gelukkig kon hij bevestigen dat haar vriendinnen effectief direct naar de kampplaats zouden rijden.

De glimlach op haar gezicht van dat moment af, onbeschrijflijk. Ze moest haar valies nog uit de auto halen en ze huppelde, neen, liep naar de auto. Haar kamphumeur was volledig hersteld en ze kon niet wachten om te vertrekken … uiteraard pas na nog een paar dikke knuffels en kussen.