Dat ben ik dus, ten voete uit. Ik laat zo volledig over mij lopen. Het heeft genen naam.
Neem nu vanavond. Lig ik gezellig te niksen in de zetel en probeert den anderen mij te overtuigen om nog een kat in huis te nemen.
We hadden twee katten, en toen ging er een dood, en toen zei ik: één is meer dan genoeg. Al dat opkuisen en eten geven en aandacht geven en verzorgen. Der lopen hier ook nog vier kleine mensjes rond en dat heeft ook al aandacht en eten en liefde en al nodig (om nog niet te spreken van dienen groten die hier af en toe verblijft).
Maar er was een foto en een zielig verhaal en een smeekbede en de zoon werd er bij gehaald om te overtuigen (‘Kijk eens Louis, zo’n schoon katje. Zou dat niet hier mogen komen?’ – enfin, niet letterlijk, maar iets in dien aard) en dus ging ik door de knieën, deed ik mijn schoenen weer aan, nam zoonlief mee naar beneden en gingen we samen een nieuw katje halen.
Het beestje is hier nu en ’t blijkt een kater te zijn, wat ik al minder vind. Niet dat ik daar ervaring mee heb, maar de gedachte van een katin en een kater in één huis … mmm. Minder dus. Een afspraak met de dierenarts dringt zich op. Maar ’t is zo’n lieveke. Hij spint en flost en luistert en Nephthys blaast er naar dat het genen naam heeft … natuurlijk, maar dat zijn dingen die koelen zonder blazen.
Nu is het in spanning afwachten 1. of het zindelijk is (raad ‘nkeer wie daarvoor zal mogen opdraaien) en 2. met welke naam den anderen nu weer op de proppen zal komen.
Hij mag altijd terugkomen ^^
Dat was het eerste wat Katrien hier vroeg toen ik het berichtje liet lezen: en wat voor naam heeft dees beest gekregen. 🙂
Hoe kun je ook aan zo’n dotje weerstaan hé? 😀
Met twee is leuker dan alleen. Voor je ’t weet, zijn ze de beste vriendjes, wassen ze elkaar en zetten ze samen de boel op stelten! 🙂
Ik heb zelf altijd katers gehad. Sinds ik ’t huis uit ben, werd dat een kater en een kattin. Nooit miserie gehad. Katers zijn imo zelfs liever en aanhankelijker.
Ik ben alvast ook heel nieuwsgierig naar de naam! 😀
Wij hebben hier ook 2 (ex-)kattinnen en 1 (ex-)kater en onze kater is inderdaad aanhankelijk (hij is bv. de enige die blijft zitten als ik hem wil aaien). Ik moet ook wel toegeven dat hij mij soms aan de “vadsige koningen” doet denken 😉
En als het je een troost kan zijn, hét bezoek aan de dierenarts is voor een kater de helft goedkoper dan voor een kattin!
Een tweede kat, daar ga je geen spijt van hebben!
Ik heb een lief ex-kattineke ter adoptie,gratis met alles erop en erbij(eten en slaapgerief)3jaar oud,laat zich strelen zoals een babytje(wegens omstandigheden gaat ze met spijt in ons hart weg)http://picasaweb.google.be/vantwembekelut/Carmen,omdat jullie hier zo lieve kattenmensen zijn ……..