Op Bataclan was er ook de slakkenman: een mens die rondliep met een soort doelwit waarop vier slakken stonden en dan kon je een euro inzetten voor een slakkenrace. Won jouw slak dan won je de inzet, min de helft (voor administratiekosten, eten voor de slakken, …).
Louis wou eens spelen en dus gaf ik hem een euro en wat raadt ge, de eerste race won hij. Dus speelde hij met zijn winst nog een keer en hij won opnieuw. De eerste stappen als gokverslaafde waren gezet.
Na dat tweede spelletje stopte hij blijkbaar maar op een bepaald moment was hij weer verdwenen. Op Bataclan was dat nu geen uitzondering want over het algemeen wisten we toch niet echt waar de kinderen uithingen. Wat we wel wisten was dat ze altijd terugkwamen.
En ja, na een tijdje kwam Louis dus ook terug, volledig in tranen. Ontroostbaar was hij en het duurde dus wel eventjes voor we het eruit kregen wat er gebeurd was: hij was zijn geld kwijt, zijn winst want niet hij, maar Zelie had met de slakkenrace meegedaan met zijn geld (én zijn toestemming) en zij had verloren. Groot drama dus: verdrietig omdat hij zijn centjes kwijt was en boos op Zelie natuurlijk omdat haar slak verloren had.
Ik zweer het u, hij heeft minstens een half uur gehuild. Zo erg vond hij het en zo boos was hij. Ondertussen heb ik hem wel nog eens mooi uitgelegd wat het concept ‘gokken’ betekent: voor hij begon had ik er hem al voor gewaarschuwd en voor het tweede spelletje ook, maar daar had hij blijkbaar niet al te goed naar geluisterd of hij had het niet goed gevat. Jammer genoeg nadien dus wel.
Ondertussen heeft hij het (uiteraard) al kunnen plaatsen en is hij thuis op zoek naar dingen om zelf een slakkenrace te kunnen houden. Maar alleen om zonder geld te spelen.