Het is beter vandaag. Minder watten en een fractie minder snot. Geen brandende ogen meer. Dus het is beter.
Daarvoor mag ik mijzelf eigenlijk wel een pluim geven: het was gisteren vergadering en in plaats van achteraf nog enen te gaan drinken ben ik met gruwelijk veel spijt in het hart, maar toch met veel vastberandendheid huiswaarts gekeerd, met als resultaat dus dat ik mij vandaag niet zo mottig voel.
Een geluk ook want het was vandaag druk in huis: de keukenmens was er om allerlei dingen te doen én de aannemer kwam vandaag om het stuk muur in te smijten voor de nieuwe trap en samen met de aannemer kwam de architect ook regelmatig binnenwandelen. Ik heb heel even met de gedachte gespeeld om samen met Anna een middagdutje te doen maar toen ik de drilboor hoorde heb ik daar maar vlug van af gezien.
Gelukkig is vrijdag een korte schooldag zodat ik om iets na half drie al het huis kon verlaten en eens terug thuis met de kinderen onmiddellijk weer vertrokken ben om allerlei boodschappen te doen.
En zo kwam het dat we tegen 18u eindelijk thuis kwamen en de muur eruit lag … en ons hele huis onder een laag stof zat. De nadelen van verbouwingen dus. Het rare aan dat stof eigenlijk: er was veel meer stof in onze living dan in de keuken. Misschien ergens logisch want de living ligt bovenaan de trap, maar toch. De aannemer heeft het grootste deel van de vuiligheid opgeruimd en is zelfs gepasseerd met zijn stofzuiger. Terwijl hij beneden bezig was ben ik boven beginnen stofzuigen en afstoffen. Eens de aannemer vertrokken was heb ik dan maar de benedenverdieping eens goed gedweild, anders zou het werk boven voor niets geweest zijn. Niet dat het nu kraaknet ligt, maar het is tenminste weer leefbaar en we gaan geen kilo’s (bouw)stof meer over en weer verhuizen.
Bijna genezen dus en ook geen rug meer. Morgen naar Planckendael met mijn papa en broer (én partners en kinderen en al). Ik hoop dat ik nog, of beter ‘weer’, op mijn benen kan staan dan.