Ik ben zo blij! Zo blij!

En het heeft niets met mijn neus te maken. Wel met mijn mama.

Zelie was het eerste kleinkind in de familie, zowel langs mijn kant als langs Michel zijn kant. Philippe, Michel zijn broer, had in het begin van de zwangerschap gezegd dat hij hoopte dat het een meisje ging zijn zodat hij er ‘katjen’ tegen zou kunnen zeggen. Dat is dus blijven hangen en zo kwam het bijvoorbeeld dat we voor een poes kozen op het geboortekaartje.

Dat ‘katjen’ tegen Zelie zeggen, dat is er gelijk nooit van gekomen. Maar ze kreeg wel een armbandje met poesjes en een kettingetje met een poesje.

Dat kettingetje, dat was een kadootje van mijn mama. Dat lag een heel lange tijd op één bepaalde plaats in huis en plots lag het daar niet meer. Gezocht in de buurt, onder en boven, achter en voor, maar geen spoor meer van te vinden. Ik vond het dubbel erg omdat het een kadootje was van mijn mama, die inmiddels overleden was, en mijn dochter dus nooit het kadootje van haar oma zou zien, nooit zou weten wat ze gekregen had.

Na de geboorte van elk kind hielden we een doopsuiker opzij als aandenken. Niet zo moeilijk want ik had er altijd meer dan genoeg. Er staat hier dus zo’n mandje met allemaal doopsuikertjes in en vanavond haalde ik de mand eens uit om te tonen wat ik gemaakt had voor elk kind.

Tussen het rommelen door vond ik een juwelenzakje. Ge weet wel, zo’n rood fluwelen dingske. Ik had dat ooit gehad met een broche in en dus dacht ik dat het mijn broche was die erin zat. Ge kunt u mijn verbazing dus inbeelden toen er een fijn kettingetje uitkwam met een poezenhangertje in plaats van een broche. Het was het geboortekadootje van mijn mama voor Zelie.

Jippie Jee big time dus.