Begin september heb ik een verkoudheid gekregen. Niets speciaals op zich. Van zodra het wat vochtiger wordt heb ik het zitten. Een verkoudheid hoort gewoon bij mij. Eerst krijg ik koppijn en moet ik nogal veel hoesten. Daarna evolueert dat waardoor ik er minder last van heb, zonder dat het echt overgaat. Dit jaar heeft het zich op mijn stem gezet zodat ik iets heser klink dan normaal. Nog big deal dus.
Tot er een snotvalling is bijgekomen. Op zich ook geen probleem en niets bijzonders. De winter dat ik doorkom zonder snotvalling zal een winter zonder vochtigheid zijn. Mijn mama zei altijd dat ik geboren ben met een snotvalling en in mijn 38 jaar op deze aardbol heb ik er elke winter toch minstens één gehad.
Het rare van deze snotvalling is dat ze er pas gisteren bijgekomen is … midden in de nacht. I kid you not. Midden in de nacht ben ik wakker geworden met een lopende neus en moest ik elke vijf seconden hevig niezen. Niet leuk, dat kan ik u verzekeren. Want een snotvalling, die viel altijd ongeveer ‘stil’ ’s nachts. Mijn neus bleef verstopt maar liep tenminste niet. En nu dus wel.
Een bende zakdoeken later is het dan toch nog opgehouden en ben ik terug in slaap kunnen vallen en uiteraard is de snotvalling niet gedaan na vannacht. Straks eens bij de apotheker binnenspringen voor eucalypthusdruppels om dan op mijn hoofdkussen te doen. Helpt altijd, niet zozeer om te genezen, wel om rustig te kunnen slapen en ook: ‘snurkvrij’ te kunnen slapen 🙂