Zo’n twee-en-een-half à drie jaar geleden hebben onze kinderen het kattenluik kapot gemaakt: spelen met de deurtjes was toch zo fantastisch en erdoor kijken en prutsen en doen. Het resultaat was rap te zien want de luikjes waren in plastic: de pinnen die het luik zelf lieten draaien braken af.
De eerste winter konden we het ‘deurtje’ zelf er nog inhouden door plakband ter hoogte van de pinnetjes te doen. Na die eerste winter was zelfs dat al niet meer mogelijk zodat ik vorige winter het volledige gat dichtplakte, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. Deze winter stond er een schuif van de oude keuken voor die we open- en dichtdraaiden om de katten binnen of buiten te laten. Dat niet doen bracht een stroom koude lucht binnen waardoor de temperatuur binnen in huis drastisch daalde.
Waarom geen nieuw luik kopen? hoor ik u denken. Pure luiheid. Twee jaar aan een stuk gezegd dat het moest, maar te lui om deftig te kijken wat soort luik we hadden om te weten door welk we het moesten vervangen.
Maar kijk zie. Deze vakantie heb ik besloten om niets te doen, behalve in huis dingen doen. O.a. zoveel mogelijk het keukengerief in de juiste kasten plaatsen. We leven er nu al een tijdje in en beginnen goed te weten wat waar moet. Dus een aantal dingen moe(s)ten verhuisd worden en andere dingen kunnen ondertussen uit dozen gehaald worden om een definitieve plaats te krijgen.
Een ander punt op mijn todo lijstje was dus een nieuw kattenluik voor in de keukendeur, en daar ben ik dinsdag eindelijk om gegaan. Eerst een stuk van het oude luik afgebroken, in een zak gestoken en daarmee naar de dierenwinkel om hetzelfde te vinden, of minstens een model dat een even groot gat nodig had. Een nieuw luik steken is één ding, een nieuw gat zagen, forget it.
De mensen van de winkel konden mij helpen om een luik te vinden waarvan ik dacht dat het dát wel zou kunnen zijn, en thuisgekomen bleek het effectief het juiste te zijn. Oud luik afgehaald, nieuwe panden bevestigen en … het lukte toch niet. Na veel prutsen bleken de vijzen niet lang genoed, alhoewel het dezelfde waren als de vorige set. Dus nog een toerke langs de vijzenboer, langere vijzen (en tegelijk ook een maatje meer want die die ik wou bestond niet in de lengte die ik nodig had) gehaald én presto: het lukte.
Er hangt eindelijk een nieuw kattenluik en de kou is definitief buitengesloten. De kinderen hebben het verbod gekregen zelfs maar in de buurt te komen, laat staan om eraan te komen.
De poezen waren hilarisch. Uiteraard moesten ze even wennen en het systeem dus nog leren kennen, maar uiteindelijk hadden ze het rap door. Waar ze blijkbaar minder rap aan wennen is het geluid van de deurtje als het open en toe gaat en hoe het deurtje op hun rug blijft liggen als ze erdoor kruipen. Ge ziet ze zo angstig achteruit kijken als ze binnen komen. Maar ondertussen lopen ze binnen en buiten dat het een lieve lust is en denk ik dat ze wel genieten van hun nieuwe vrijheid.
Dat leek me altijd zo fijn, een kattenluikje in de deur! Maar wij hebben een glazen deur aan de keuken, dus het kan niet.
Een hondenluik bestaat dat eigenlijk ook? Dat zou handiger zijn, dan moest die grote loebas niet meer aan mijn glazen deur krabben als hij binnen wil!
Hondenluiken bestaan ook. Maar uiteraard is dat groter 🙂