Tijdens de vakantie in Kos had Zelie een vriendin gemaakt. Een goede zelfs en bij het afscheid kwamen er dan ook een pak tranen bij te pas. Er werden adressen en e-mails uitgewisseld en de belofte contact te houden, maar hoe gaat dat hé.
We waren het eigenlijk een beetje uit het oog verloren en als toppunt kwam daar nog bij dat den anderen eigenlijk alle gegevens van die mensen kwijtgeraakt was. Toen we dat aan Zelie moesten opbiechten waren er serieus wat tranen en dus beloofden we alles te zullen doen wat we konden om haar vriendin terug te vinden.
Michel en ik zijn dus serieus in ons geheugen gaan graven van wat we nog konden herinneren van die mensen en er kwam boven de stad en dat de grootouders een café/restaurant hadden. Gezien de stad niet zo groot was typte ik in de goudengids de termen ‘café’ en de stad en eens de lijst tevoorschijn kwam wisten we direct welk café het was. Gevonden dus, joepie!
Het is dus één ding om te weten hoe we iemand konden terugvinden, er moet dan nog steeds effectief werk gemaakt worden om opnieuw contact te leggen. Dat eerste contact, dat is vandaag gelegd.
Deze namiddag de kinderen in de auto gestoken en naar het betreffende café gereden. We gingen een pannenkoek gaan eten en hopelijk zou het vriendinnetje er ook zijn. Ze had verteld dat ze daar tijdens de vakanties heel veel waren, dus bestond er een kansje. Voor de zekerheid had ik een enveloppe, papier en een stylo meegenomen zodat, als het meisje er niet zou zijn, Zelie een briefje kon afgeven.
Het vriendinnetje was er niet. Blijkbaar hadden we haar misgelopen want ze was nog niet zo lang voor wij toekwamen naar huis gegaan. Dus Zelie schreef een briefje en gaf het af aan de oma die het zeker zal doorgeven.
Zo ver zijn we dus al. Nu is het afwachten of zij nog iets van haar zal laten horen.