Vandaag de kindjes aan school afgezet met de wagen. ‘Auto?’ hoor ik jullie denken. ‘Ge moet zot zijn met zo’n mooi weer’, maar dat ben ik écht niet hoor. Allez, eigenlijk wel een beetje, maar dat heeft niets te maken met dat ik daarom de kinderen met de auto afgezet heb deze ochtend.
Er waren twee redenen om dat te doen. De eerste, én belangrijkste, is Jan. Hij is deze nacht wakker geworden met ongelooflijk veel pijn in zijn knie. Hij kon zijn beentje niet meer strekken van de zeer en geplooid houden was blijkbaar ook niet echt een optie. Het heeft toch zeker twee uur geduurd eer we hem weer in slaap kregen … in ons bed. Deze ochtend leek het beter, maar af en toe kreeg hij nog een serieuse opstoot en dus maar besloten om zijn knie vandaag rust te gunnen en dus de kinderen met de auto te brengen.
De tweede reden heet ‘schouwing’. ’t Is weer die tijd van het jaar en een paar weken geleden vond ik dan de mooie groene kaart in de brievenbus om de auto te laten keuren en dat moest voor 8 april gebeuren. De weken sinds de uitnodiging heb ik afspraak gemaakt met de garage voor een onderhoud en nazicht (en herstel). Dat is dan uiteindelijk vorige week kunnen gebeuren. Volgende week is het Paasvakantie en ben ik ofwel aan het werk, ofwel zijn de kinderen thuis, dus vandaag was de ideale dag om dat te doen.
Gisteren was het plan nog om de kinderen met de fiets naar school te brengen, terug naar huis te rijden, wagen ophalen en laten keuren. Vandaag dus in één ruk doorgereden van kinderen afzetten naar de keuring.
Op (amper?) anderhalf uur stond ik weer buiten. De rij wachtenden viel dus mee en de controle ging vlot. Deze keer hebben ze zelfs een relatief grondig oog geworpen op de kinderzitjes. Bizar want ik weet niet of dat uit curiositeit was of of ze dat moeten doen. Maar dus alles in orde en ik heb weer een groene kaart voor het komende jaar. Eerste goed nieuws dus want ik maak mij daar toch altijd een beetje zenuwachtig in.
Voor mij was dat eigenlijk het tweede goede nieuws. Want tijdens de wachttijd kreeg ik telefoon met het leuke nieuws dat ik mag terugkomen. Joepie! Op zich wil dat dus nog altijd niets zeggen, maar het is toch weer een kansje meer. Nog twee weken wachten, dat wel, maar die gaan zo voorbij vliegen want de vakantie ligt ertussen en met de kinderen thuis zal ik (gelukkig) niet veel tijd hebben om mij op voorhand op te jagen.
Ik weet niet hoe andere lezers dat vinden, maar ik vind dat dus ongelooflijk enerverend, he, die gewoonte van jou… Je schrijft over iets wat je eigenlijk niet echt wil vertellen. Ik begrijp dat dat privé is, maar er is als buitenstaander absoluut geen touw aan vast te knopen. En dan schrijf je er later nog iets over, met een link naar het eerste postje, maar dat touw hangt nog steeds even hard te bengelen. Dat je dan de link krijgt naar dat vorige artikel, daar ben je ook niet vet mee… Je doet dat vrij vaak eigenlijk, en ik trap er elke keer weer in. Nu ja, dat is jouw keuze natuurlijk, het blijft jouw blog, maar als ik persoonlijk iets niet op mijn blog wil zetten, dan schrijf ik er gewoon helemaal NIETS over… Of misschien kan je overwegen om bij dergelijke berichten je postje te beginnen met “enkel vrienden weten waarover ik het ga hebben” ofzo?
Jamaar Lies: die tweede post linkt door naar een eerste waar toch heel duidelijk wordt gezegd waarover het gaat, zij het dan in de commentaren.