Opnieuw: De Nieuwe Snaar

Kwestie dat ik het toch al eens geschreven heb, ga ik hier voor ne keer eens van copy/paste doen van bij Het Project:

  Zal ik hier maar beginnen met een statement: als het op De Nieuwe Snaar aankomt ben ik bevooroordeeld. Ik heb er absoluut geen probleem mee om dat toe te geven. Al meer dan twintig jaar ben ik fan. Wat zeg ik? Ik vergeet blijkbaar hoe ‘oud’ ik al ben. Zeg maar gerust ‘al bijna dertig jaar’.

Begin de jaren 1980 liep ik luid ‘Zonder auto’ te zingen op weg van school naar huis, daarbij mijn vriendinnen meer dan op hun zenuwen werkend. Uiteraard wist ik toen, als prille tiener, niet dat dit muziek van De Nieuwe Snaar was. Het bleef niet bij ‘Zonder auto’. ‘De fotografie’, ‘Ardennen Doo-wap’, ‘De schat van de Farao’… u noemt het, ik kon het meezingen. Dat thuis Radio 2 constant opstond, zal er wel mee te maken gehad hebben.

Eens een beetje ouder heb ik uiteraard onderzoek gedaan naar wie de artiesten waren van al die leuke liedjes. Content dat ik was toen bleek dat het allemaal één en dezelfde artiest was, of beter, groep. De Nieuwe Snaar dus.

Toen ik aan de universiteit begon te studeren kreeg ik voor het eerst de kans om een optreden bij te wonen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 zag ik ze voor het eerst live aan het werk. De muziek vond ik al zeer goed, maar na dat optreden was ik, indien mogelijk, nog meer fan. Sindsdien ga ik, waar mogelijk, naar elke show kijken.

En zo zag ik hen over de jaren heen evolueren. Van een cabaretshow met liedjes tot een liedjesoptreden met hier en daar show/cabaret. Van een bijna lege zaal tot optredens gemist wegens volledig uitverkocht maanden op voorhand. Van liedjes met absurde teksten tot songs met diepgang. Van trio tot quartet.

Toegegeven, die laatste evolutie, daar heb ik het nog het meest moeilijk mee gehad als fan. Hoe goed Walter Poppeliers ook in het plaatje past, voor mij was en bleef De Nieuwe Snaar Jan De Smet, Kris De Smet en Geert Vermeulen. Het heeft tot vorige zaterdagavond geduurd tot ik hem als integraal deel van De Nieuwe Snaar kon zien.

Vorig jaar, begin december 2008, kwam ik via via te weten dat De Nieuwe Snaar opnieuw op tournee zou gaan met hun nieuwe show, Foor 11. Even kijken naar hun website, de kalender raadplegen om te zien welke steden ze zouden aandoen, en zo zag ik dat ze op 12 en 13 juni 2009 hier in Gent zouden optreden. Zo rap als tel bestelde ik kaartjes en midden december was ik de trotse eigenaar van vier ticketjes voor hun show op 13 juni.

Zaterdagavond kon ik dan eindelijk zien of de verwachtingen ingelost zouden worden. Afgaande op de vorige show verwachte ik meer muziek dan omkleding en op dat vlak werden de verwachtingen ingelost.

Het decor deed mij denken aan een constructie van een straattheaterartiest. Zo een constructie dat in één stuk toe te vouwen is in een valies om zo mee te nemen en bij een volgende voorstelling gewoon weer open te klappen. Zoiets dus, maar dan eigenlijk veel te groot om dat te kunnen doen. Maar het was een constructie met vele functies: trapeze, traploper, molen, podium, decor, … Multifunctioneel en zeer toepasselijk gezien het thema van de show. Het wagentje van een kermisattractie, dat ook deel uitmaakte van het decor, mocht uiteraard niet ontbreken.

Jan De Smet nam zijn rol als leider opnieuw met verve op, Walter deed zijn ding als stoïcijnse droogstoppel, Kris speelde zijn eerder ‘zielige’ tiepetje en Geert hing de aap uit naar gewoonte, en toch kreeg ik de indruk dat de show in het begin niet echt op gang kwam. De liedjes waren goed, de humor was er, de opbouw ook… en misschien lag het daar aan: een te lange opbouw? Ik miste ‘iets’, maar wat?

En toen, zonder dat er een noemenswaardige verandering kwam, werd de show alles wat we gewoon zijn van De Nieuwe Snaar. We mochten opnieuw genieten van de veelzijdigheid en virtuositeit van de vier muzikanten die samen én elk op zich een heel arsenaal van instrumenten bespeelden: accordeon, (electrische) gitaar, ukelele, mandoline, mondharmonica, contrabas, bombardon, tuba, trompet, (schuif)trombone, drums, djembé, klarinet, hobo, viool, tin whistle, orgel… We genoten van de zotte toeren van Geert Vermeulen, wandelend op glas, turnoefeningen doend aan de baar, vuur spuwen, op hoge hakken een schommeltrap aflopend, gehuld in flamencogewaad zotte toeren doen… We kregen de vrouwelijke kant van Geert meer dan eens te zien.

Er was véél humor en chaos. Het flitste en vloog vooruit en zelfs de rustige liedjes deden niets af aan het ritme. Er waren natuurlijk de heel mooie liedjes: rustige liedjes, kermisliedjes, liedjes over meisjes, over liefde, over… serieuze liedjes, abstracte liedjes, grappige liedjes.

Je kwam oren en ogen te kort want overal op het podium was er meestal meer dan één ding tegelijk bezig: zingen op één plaats, fratsen op een andere plaats, speciale effecten op nog een andere. Jan De Smet vroeg zelfs op een bepaald moment om ons niet te laten afleiden door het gebeuren op de achtergrond en naar zijn liedje te luisteren, want dat liedje was toch veel interessanter?

Talent, virtuositeit, acrobatie, humor, allemaal in één prachtig geheel gegoten. Na 38 jaar in het vak, zoals Jan De Smet het zei, staan De Nieuwe Snaar er nog steeds. En hoe!

***

Einde van mijn recentie, en ik hoor u nu al denken ‘Toemme, ik heb het gemist’. Wel, niet echt. Of tenminste, niet helemaal. Uiteraard kunt u nog het land afschuimen om te zien of er ergens nog een plaatsje vrij is. Maar beter is het als u gewoon wat geduld uitoefent tot aan de Gentse Feesten, want dan komt De Nieuwe Snaar niet minder dan zes maal optreden in het NTG. Alle details vindt u door hier te klikken. Bestel al gauw uw tickets. U zal het u niet beklagen.

***

We waren er met vrienden en in plaats van achteraf nog iets te gaan drinken op café, zijn we gezellig naar huis gegaan, hebben we de stoelen buiten gezet op het plankier, en hebben we ons eigen terras gemaakt in onze straat, voor ons deur: drank naar keuze en lekker rustig. Op ons gemak gebabbeld en de kat die haar geluk niet op kon omdat ze zo ook buiten op straat kon lopen.

Het leven kan soms wreed eenvoudig en mooi zijn.