Halve dag

Toen ik Anna deze ochtend afzette was alles eerst OK, maar daarna kwamen er toch traantjes en zo heb ik haar daar achter gelaten, in tranen. Mijn hart brak.

De hele voormiddag heb ik mij zeer zenuwachtig en ongerust gemaakt: gaat het wel lukken? Hoe lang zou ze nog geweend hebben? Gaat ze de klas niet overhoop halen? Gaat ze zich daar wel goed voelen? Is ze er al klaar voor? …

Maar kijk. Om 11u40 stond ik aan de poort en kwam een zeer vrolijke en enthousiaste Anna naar het hekje gelopen. Ze had een zeer leuke voormiddag gehad en in de klas was het zeer goed gegaan. De kinderen waren allemaal zeer blij geweest dat Anna er nu ook bij was (de juf had elke dag Anna afgeroepen en uitgelegd waarom ze er nog niet bij was) en blijkbaar hebben ze het grootste deel van de ochtend over het ziekenhuis en haar ervaringen gepraat en gevraagd.

Voor herhaling vatbaar dus. Morgen nog een halve dag.

3 gedachten over “Halve dag”

  1. Ouders laten hun kinderen huilend achter. Ze doen de deur achter hen dicht en zitten de hele dag met een wrang gevoel. Het beeld van hun huilend kindje spookt de hele dag door hun hoofd. Doemscenario’s van hun eenzaam kindje alleen in een hoekje verdrietig te wezen, spelen door hun gedachtes…

    Twee seconden nadat de deur is dichtgegaan, begint het kind aan de andere kant vrolijk te spelen. Ouders? Die zijn al lang vergeten.

    (ervaring via mijn zus)

  2. @ Bert: ik heb in principe geen probleem met mijn kinderen huilend achter te laten. Ik weet dat ze stuk voor stuk ongelooflijk graag naar school gaan en als ze eens ’s ochtends ‘van hunnen tak maken’, dan trek ik mij daar niets van aan. Zoals ge zegt: dat duurt zolang tot ze u niet meer zien. Mijn zorg was vooral of het nog niet te vroeg was na de voorbije weken. Dat ze niet te moe (en daardoor te lastig) zou zijn. Niet leuk voor haar, maar vooral niet voor de leerkracht.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *