De eerste twee weken dat Anna in het ziekenhuis lag at ik alleen als ik mijzelf ertoe dwong. Het had geen nut om ineen te stuiken omdat ik te weinig at. Ik deed dat net zoals ik mijzelf dwong om haar bed te verlaten en te gaan slapen. Wie wist hoe lang ze daar ging liggen.
In totaal net geen drie weken en die laatste week at ik relatief normaal. Daarna nog een week thuis met Anna en toen moest ik wel eten maken én eten.
Maar eens Anna terug naar school ging, ging het nogal bergaf met mijn eetgewoontes: ofwel sliep ik de uren dat ik thuis was tussen het op-school-afzetten-en-terug-afhalen van de kinderen, ofwel zat ik bijna als een zombie in mijnen zetel. Eten was het laatste waar ik aan dacht en waar ik zin in had. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb dus geen honger gehad en ’s avonds at ik wel eens een boterhammetje mee met de kinderen, soms zelfs twee, maar veel gegeten heb ik dus niet gedaan. Op die drie weken tijd heb ik misschien 5 warme maaltijden gegeten en telkens ik zo’n maaltijd binnen had voelde ik mij eigenlijk relatief onpasselijk.
Het raarste na bijna anderhalve maand weinig eten vond ik het resultaat op mijn gewicht: genen gram kwijt. Niet dat ik het daarvoor deed. ‘Dieet’ is een woord dat niet in mijn woordenboek staat. Maar ik vond het toch raar.
Sinds ik terug ga werken eet ik weer normaal: ontbijt, kopjes koffie, warm middagmaal met soep, voorgerecht en hoofdgerecht en ’s avonds boterhammetjes samen met de kinderen. Hier en daar een stuk chocolade erbij of een andere sneukeling.
En ik ben nog altijd genen gram bijgekomen. Of nog beter, ik kreeg gisteren de opmerking dat ik vermagerd was. En deze ochtend deed ik een rokje aan dat normaal gezien in mijn taille spant, maar nu dus niet. Dus ging ik, na twee weken, toch nog eens op de weegschaal staan.
Wat blijkt: ik ben gewoon 3kg kwijt. Weg. Ribbedebie. Kan dat nu? Vermageren met (drie weken) vertraging? Bizar alleszins.