Katapult

Radio 2 staat op en plots werd ik 25 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Naar de keuken in mijn ouderlijk huis en mijn tienerjaren. De plaats waar altijd Radio 2 opstond.

Mama aan de tafel en ik die onnozel sta te doen in de keuken en de radio op het maximum volume. Mama rechttrekken om mee te doen en samen zo vals als een kat luidkeels meezingen met de muziek.

En dan krijgt ge plots weer zo nen klop van gemis. Momenten die nooit meer terugkomen.

Na bijna 8 jaar denkt ge dat het ergste toch gepasseerd is. Er zijn dagen dat ik het amper besef dat mama er niet meer is. En dan zijn er momenten dat het u zo hard in uw gezicht slaat, dat het uw adem beneemt.

Het went duidelijk niet.

2 gedachten over “Katapult”

  1. mooi beschreven, San. Al kan ik niet ten volle begrijpen wat je voelt, ik kan het me toch een beetje voorstellen.

  2. Ik begrijp heel goed hoe je je soms voelt: mijn ma is al 14 jaar geleden gestorven en soms is het gemis werkelijk ondraaglijk, vooral op belangrijke momenten in mijn leven (toen mijn dochter trouwde bv) Dan draai ik expres het liedje van Clouseau ‘Afscheid van een vriend’, dan kan ik eens goed bleiten en gaat het wel weer …
    Ik denk dat je vooral als dochter je moeder gewoon niet kàn missen (ik ga weer een potje bleiten nu)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *