Gisteren Zelie (alles OK tussen haakjes, dokter heeft haar wel een briefje geschreven voor 2 daagjes en uiteraard heeft ze daar volledig gebruik van gemaakt), vandaag Jan.
Of neen, eigenlijk is het al van maandag dat hij klaagt van pijn aan zijn been. Gisteren zo erg eigenlijk dat we toch maar met de auto naar school gegaan zijn.
Deze morgen leek het beter, maar toen we naar de voetbal moesten vertrekken deed zijn been (plots) weer pijn. Maar ‘k heb hem kunnen overtuigen om toch te proberen. Ik ging even aan de kant blijven kijken zodat, als zijn been weer te veel pijn zou doen, hij kon stoppen met de training.
Jan voetbalt ongelooflijk graag. Ge ziet zijn gezicht zo veranderen eens hij op het veld staat. En wat ik dacht was waar: hij had geen pijn aan zijn been, maar hij was aan het tekenen en hij had dus gewoon geen zin om te vertrekken.
We zijn toch een kwartier blijven kijken en dan moest Zelie naar de muziekles gebracht worden.
Toen ik hem weer afhaalde vroeg ik hem hoe het met zijn been was en hij wist gelijk niet meer waarover ik het had 🙂
Een herkenbaar verhaal! “Beenpijn” , “heuppijn” en “voetpijn” zijn hier frequent een bron van discussie omdat zoon ze te pas en te onpas (dat vooral) inroept als hij ergens geen zin in heeft. Met de rugby en het BMX en is er natuurlijk altijd wel een blauwe plek, en sinds zijn sleutelbeenbreuk vorige zomer ben ik sneller ongerust maar de klacht blijkt al te vaak (half) fake.
Andere kinderen roepen het meer generieke “buikpijn” in, denk ik dan. Of “hoofdpijn”. Waarschijnlijk weet hij dat ik – hem kennende – “buikpijn” onwaarschijnlijk vind en dan te veel vragen stel. En dat bij “hoofdpijn” de opdracht: drink een groot glas water en kom dan eens terug, volgt. Hoofdpijn is vaak uitdroging; hij vergeet om genoeg te drinken.