Vandaag om 11.00u telefoon van school: Louis was misselijk en wat ik er van dacht? Euh… lastig. Ik ‘moet’ werken tot 12.00u en dus vroeg ik of hij nog een uurtje op zijn tanden kon bijten. Kwestie dat ik dan kon uitklokken en ondertussen naar een oplossing zoeken want Michel was vandaag in Nederland. Louis was dapper en zag dat wel zitten. En wie weet, na een half uurtje zou het misschien wel voorbij zijn…
Om 12.10u stond ik aan school, zoekend op de speelplaats en een Louis zonder enige fut kwam aangesloft. Niet beter dus en dus nam ik hem maar mee. Want ondertussen had ik Michel’s moeder kunnen bereiken en zij was zo lief om voor Louis te zorgen zodat ik verder kon werken. Even over-en-weer tot daar, Louis gedeponeerd en terug aan het werk, en hopen dat hij niet zou moeten overgeven daar: dat is toch allemaal maar een vieze bedoening, zowel voor mijn schoonmoeder als voor Louis.
Iets langer gewerkt, de andere drie kinderen even in de opvang gelaten en toen ik ze eindelijk ging halen kwam er een tweede kinde met lood in zijn schoenen aangesloft: Jan met bloedrode kaken. Overduidelijk met koorts. En we moesten nog met de fiets naar huis. Ocharme het ventje heeft bijna de hele weg naar huis geweend van miserie.
Nurofen doet gelukkig wonderen, maar vandaag niet echt rap genoeg, want 2 uur na zijn eerste portie had hij nog steeds koorts. De dokter dan maar gebeld.
Ondertussen had mamie Louis ook thuisgebracht en met hem ging het gelukkig al heel wat beter. De misselijkheid was zo goed als volledig weg en hij had weer kleur in zijn gezicht.
Vanavond kwam de dokter dus nog langs. Louis had geen klachten meer, dus keek de dokter niet naar hem, alleen naar Jan. Diagnose: begin van een keelontsteking. Medicijn: een paar dagen thuis blijven en rusten.
Nog een geluk dat Michel nu ook in Gent werkt, zo kunnen we aflossen in het thuis-bij-Jan-blijven en moet ik geen congé pakken: ik werk de rest van de week toch enkel maar in de voormiddag.