Gisterenavond naar ‘mijn’ school: afgesproken met mijn intervisiepartner om over mijn les van vrijdag te gaan. Ik had haar al een deel van mijn lesvoorbereiding doorgemaild, mijn cursus en de documenten die ik erbij ging geven. Ze wist dus ongeveer wat ik zou doen.
Toen ik zat te wachten, werkte ik lustig door, want vrijdag, dat ging er rap zijn. Vooral omdat ik volledig blok zat met mijn lesdoelen.
Mijn partner had pauze en we bespraken mijn les. Veel dingen gezegd die ik al sowieso aan het veranderen was, andere nuttige tips gekregen, en toen moest zij weer weg. Het was daar zooo rustig, dat ik daar maar bleef verderwerken.
De lesinhoud ging goed: mijn les zat volledig in mijn hoofd, stond voor 90% op papier, zat goed in elkaar, … dus dat deel vlotte wel, maar die lesdoelen …
Tot het bijna 22u was en mijn allereerste lerares (DCa) voor mijn neus stond en opmerkte dat ik nog zo laat hard aan het werken was. Tja, legde ik uit, vrijdag les, lichte paniek want die lesdoelen, zie het niet meer zitten, begrijp het niet, blablabla en toen zette ze zich naast mij en hielp mij een handje. Niet dat ze mijn lesdoelen voor mij gesteld heeft, maar ze heeft me wel weer doen inzien hoe ik die kon bepalen en verwoorden.
En zo ging ik gisteren met een gerust hart naar huis en met een lesvoorbereiding die voor 95% af was. Vandaag werkte ik het volledige pakket af, ging dan met vriendin B. (die zelf les geeft) nog eens over de volledige les, werden nog een paar kleine aanpassingen gedaan en heb ik alles meer dan op tijd kunnen indienen.
Het helpt soms om iemand te hebben tegen wie je je ideeën kan aftoetsen. Ik ben er nu volledig gerust in voor morgen.