Tranen

Lichte paniek. Dat was te zien in de ogen van Anna. Niet zo ongewoon, daar niet van. Faalangst is haar niet onbekend. Dus ging ze in de zetel liggen, met haar rug naar ons toe, en deed ze alsof we er niet waren. Alsof, als ze zo zou blijven liggen, het niet waar was. Het ging weggaan.

Aanleiding? Toets AMV, zichtles zang, een zangoefening die ze vandaag zelf nog kort inoefenen in de klas. Daarna zingen alle leerlingen individueel de les. ‘Want ik kan dat niet!’ klonk het.

Maar negeren en ontkennen maken niet dat het zal weggaan. Het enige wat ik kon doen was haar proberen geruststellen. Dat het wel ging gaan en dat, zelfs al zou het toch niet gaan, dat niet het einde van de wereld was. Dat dingen leren er nu eenmaal bijhoort. Dat sommige dingen gemakkelijk gaan en andere (veel) moeilijker en soms zelfs helemaal niet. Dat dat geen probleem is.

Ik moest toch mee naar de juf, om een andere reden, en heb het wel even laten vallen. En onmiddellijk waren daar de tranen weer. De paniek.

Hindernissen die overwonnen moeten worden. Hopelijk zie ik haar straks terug met een glimlach. Met een schaapachtige blik zeggend dat het toch niet zo moeilijk was.

Hopelijk.