Bis: Morrissey rules

Dat had ik blijkbaar 6 jaar geleden al geschreven en ik blijf erbij: Morrissey live is een streling voor het oor.

Het concert was niet op een uur uitverkocht, maar ik heb toch maar mijn tickets kunnen bemachtigen een half uurtje voor het uitverkocht was. Net op tijd dus.

Ik vreesde er een beetje voor dat we nog goede plaatsen zouden hebben: ’s ochtends op Stubru hadden ze fans geïnterviewd die er al van de avond voordien stonden. Maar kijk, dat waren blijkbaar de freaks, want we waren er rond 19.15u en konden toch nog een mooi plaatsje bemachtigen op het balkon: zeer goed zicht en voor iemand met een slechte rug (ikke dus) ideaal, want dan kon ik nog wat leunen ook. De zaal was toen zelfs nog niet voor 1/3 gevuld.

FB_IMG_1443461810375Het concert zelf was de max: die mens kan nog steeds fantastisch goed zingen. De gitaren waren snerpend, hard en ongelooflijk goed. De ambiance in de zaal was zinderend en de die-hard fans nog steeds zo geschift als maar kon zijn: iemand kreeg bijna een beroerte omdat hij een hand had gekregen van Morrissey zelve en op het einde van het concert, nadat Morrissey zijn bisnummerhemd in het publiek had gegooid, keken wij met veel amusement toe hoe die fans bijna vochten om toch maar een centimetertje stof te kunnen bemachtigen. Nog goed dat de security voorzien was en een schaar bij de hand had om zoveel mogelijk stukjes te kunnen snijden. Hilarisch.

De pers was minder positief: blijkbaar speelde hij veel onbekende nummers, maar omdat ik toch met geen kennis van zijn laatste platen naar daar was gegaan, merkte ik dat niet. De kwaliteit was er gewoon en de sfeer ook.

Ik moet wel zeggen, ik had geen echt daverend applaus verwacht op het einde van het concert (voor het bisnummer): Morrissey trakteerde ons op een keiharde versie van ‘Meat is murder’, voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Kill is murder’, met een daarbijhorende zeer grafische film van slachthuizen en slachtwijzen op alle mogelijke manieren (gewoon, hallal, koosjer, vis, vlees, pluimvee, … noem maar op). Ik was redelijk onder de indruk en zo te horen aan het applaus waren de meeste concerthangers dat ook. Maar uiteindelijk maakte de indruk plaats voor luid gejoel en geroep om een bisnummer, wat we dan ook kregen. Het mocht dan maar één bisnummer zijn, het was wel één van mijn persoonlijke favorieten: Everyday is like Sunday.

Er waren geruchten als dat Morrissey in Engeland zou gezegd hebben dat het zijn laatste concert zou zijn daar, maar hier in België kregen we zo geen boodschap. Áls het zijn laatste concert zou geweest zijn, ben ik heel blij dat ik er toch bij was.

En kijk, het blijkt nog eens de plaats voor een toevallige ontmoeting met een held van mijzelve ook geweest te zijn: Guido Belcanto. Zo een gelegenheid kon ik moeilijk laten voorbij gaan zonder met hem op de foto te gaan, nietwaar.

IMG_20150928_194259(en sorry voor de afschuwelijk slechte foto’s, maar de camera van mijn gsm is jammer genoeg niet de beste).

Een gedachte over “Bis: Morrissey rules”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *