Anna zou graag paardrijden. Ik moet zeggen dat ik dat als kind ook altijd gewild heb. Ik mocht niet van mijn moeder: te gevaarlijk. In theorie mag Anna wel van ons, maar ik zie dat tijdens het schooljaar praktisch niet geregeld krijgen: het is nu niet alsof er een manege in centrum Gent is waar Anna zelfstandig naar toe kan en met de voetbal van Jan nog eens een taxidienst spelen naar één of ander aangrenzende gemeente erbij organiseren …
Alternatief gezocht en gevonden: een paardrijkamp tijdens de vakantie. Het was direct ook een manier om te zien of ze het eigenlijk ook echt wel leuk zou vinden.
Dit weekend zijn A en Z voor de laatste keer op bezoek. Vanavond moesten we Anna in het verre Limburg afzetten voor haar paardrijkamp en dus deden we dat in 2 stappen: deze voormiddag met heel de bende naar de zoo in Antwerpen (behalve Zelie: zij had last van haar knieën is moet morgen zelf kamp geven, dus ze wou die wat sparen) om in de namiddag door te rijden naar Limburg.
Het was een heel goede ervaring: met een volle auto was er geen plaats voor een buggy en ik hield mijn hart een beetje vast: die twee kleintjes zouden de hele tijd moeten stappen. Maar zorgen voor niets. Ze zijn blijkbaar goed ‘getraind’ in het stappen, hebben geen moment gezaagd dat ze moe zouden zijn en waren overdonderd door alle dieren en zeer enthousiast.
Daarna naar Limburg en dan zijn ze beiden in slaap gevallen. Goed ook, want ik de auto durven ze wel eens zagen (normaal, daar niet van) en zo waren ze aangekomen voor ze het zelf doorhadden.
Het ziet er daar goed uit: een mooie omgeving, heel leuke speeltuin, leuke kamer en veel paarden (duh!). We waren één van de eersten en zo konden de kinderen (en wij ook eigenlijk) nog een heel eindje spelen in de speeltuin.
Op het aangeduide uur kregen we dan een korte introductie met een paar heel praktische afspraken en dan was het direct tijd om afscheid te nemen en door te gaan.
Anna liep alvast vol enthousiasme weg van ons.