Weer een week dichter bij het grote gebeuren.
Nog 3 weken en 1,5 dagen te werken en nog 6 weken voor de uitgerekende bevallingsdatum. Het gaat vooruit, joepie jee.
Niets speciaals te melden: nieuwe kwaaltjes zijn de laatste tijd uitgebleven, de oude (rugpijn, geen stamina, moe …) blijven.
Den kleinen is nog altijd superbeweeglijk, wat alleen maar een goed teken is voor het moment: hij leeft nog en wat kan een moeder zich nog meer wensen. Als het ook betekent dat hij zijn “wilde haren” tegen de bevalling dan zal kwijt zijn, des te beter. Hoop doet leven, zeggen ze daartegen, want ik vrees eerder dat dit een voorbode is van wat ons te wachten staat aan activiteit.
We will keep you posted 🙂
Hij ? Hij !
🙂
Ik was mij net dezelfde bedenking aan het maken als Huug!
Hoe veel keer moeten we het nog zeggen: “het” vind ik niet te doen om over een baby te praten.
Gezien “baby” volgens de Van Dale mannelijk is, spreken wij over “hij”. Dat doen we trouwens al 6 maanden, t.t.z. toen we ontdekten dat ik zwanger was en voor we wisten wat het geslacht was. En dat blijven we dus ook doen.
Natuurlijk, hij kán natuurlijk een “hij” zijn: er is 50% kans hé 🙂
Damn! We kunnen maar proberen hé!
😉
En ik zou ook niet over ‘het’ spreken. Alleen vrees ik dat ik het, als ’t eens zover zal zijn, supermoeilijk ga hebben om me niet te verspreken!
We hebben deze gewoonte aangemaakt van bij mijn zwangerschap van Jan, toen we zelf het geslacht ook niet wisten tot op het moment van de geboorte. Dus is het nu gemakkelijk om alleen over “hij” te spreken.
Het was maar om jou te plagen!