Het is zover: het langverwachte alleen zijn voor de komende negen-en-een-halve dag is begonnen.
Technisch gezien is hij nog niet weg, den anderen. Momenteel zit hij ergens in Brussel te wachten tot het uur van vertrek is aangebroken. Maar hij is dus al weg thuis en ik zit hier nu alleen (uiteraard met de vier gastjes dus echt alleen is dat niet hé). Morgenvroeg verlaat hij dan het Belgisch grondgebied om naar het andere werelddeel te vliegen.
Er is niet veel gepland de komende week want om één of andere onverklaarbare reden voel ik mij niet ‘de sterke vrouw’ waarvoor iedereen mij aanziet. Ik voel mij relatief ellendig. ‘k Zie het niet echt zitten. Maar dat komt nog wel. Eens er een nieuw ritme vastgelegd is zal alles hier weer vlot verlopen en zal alle paniek verdwenen zijn. Alhoewel ‘paniek’ nu wel ook overdreven is.
Geef mij een dag of twee en vraag mij dan nog eens hoe het ermee is. Nu even niet.
Hey San, kop op hé. Ik versta heel goed hoe je je voelt (ik weet wel dat je het in theorie ook allemaal weet en dat er veel erger bestaat in de wereld). En als ik iets kan doen, roepen he (al is het maar voor een babbelke met een volwassene).
Ik voelde me ook heel alleen toen mijn toenmalige wederhelft een halve wereldbol van hier verwijderd was. Veel allenerder dan toen hij bijvoorbeeld maar 500 km van hier zat. Ellendig. Ik ken het gevoel.