Dink

Ge hebt zo van die dingen, weet ge. Zo van die dingen die ze op de markt verkopen en zo’n scherpe messen hebben en waar ge verschillende plankjes kunt insteken om reepjes/blokjes/schijfjes mee te snijden in één, twee, drie.

Dat ding, dat ken ik al van mijn moeder. Zij had nog een (dunnere) oranje versie en toen ik alleen ging wonen en ik eens op de jaarbeurs hier in Gent was heb ik er mijzelf ook één aangeschaft: een nieuwere, dikkere en witte versie. We hebben ding nu toch al een goede tien jaar en dat werkt nog altijd fantastisch.

Dat ding is gevaarlijk. Het wordt verkocht met een beschermhoedje voor uw vingers in te steken. Kwestie dat als ge niet oplet, dat ge evengoed uw vingers in schijfjes/reepjes/blokjes kan snijden. En dat is niet overdreven want indertijd, toen ik dus nog een kind was en thuis woonde en wij een babysit hadden die op ons lette tot ons ouders gedaan hadden met werken en zij voor het eten zorgde, indertijd zijn mijn ouders eens met de babysit in allerijl naar het ziekenhuis moeten rijden want zij had dat ding gebruikt zonder beschermhoedje en toen hebben ze er in het ziekenhuis haar vingertopje terug moeten aannaaien.

Om maar te zeggen dat ik dat ding vandaag gebruikt heb om een komkommer in schijfjes te snijden. Dat een komkommer lang is en je dat hoedje dan niet kan gebruiken want anders breekt die in stukken. Dus dat je dan de komkommer maar eerst een tijdje in je blote handen neemt tot hij kort genoeg is om in het hoedje te steken. En dat je dan zeer voorzichtig moet zijn.

Blijkbaar had ik de lengte van de komkommer verkeerd ingeschat, vandaag. En nu is er een serieus stuk vel (met een beetje huid) van mijn pink af en is er vreselijk veel bloed, of m.a.w. dat ding werkt nog altijd fantastisch.

Het doet pijn. Zo van die pijn die geen jankpijn is maar die op uw maag slaat en waar ge dus nogal onpasselijk van zijt. Bwèrk!