Louis is eigenlijk een wreed kalm kind. Zeer emotioneel ook, op dat vlak dus alles behalve kalm, maar als het op doen aankomt is het wat anders.
Dit weekend verkondigde hij dat hij volgend jaar niet meer naar de scouts wou gaan, een verklaring waar ik kop noch staart aan kreeg: Louis gaat doodgraag naar de scouts. Hij stond dit jaar te popelen om te vertrekken, zijn vriendjes gaan ook, hij kwam uitgelaten en blij terug en kon amper wachten tot de volgende vergadering. Dus wat was het probleem?
Toen ik hem vroeg waarom trok hij zijn schouders op. Hij wist het niet, maar dat hebben we wel meer met Louis. Uiteindelijk komt het er wel uit, maar je moet geduld hebben. En het kwam er dus ook uit.
Louis tekent graag. ‘Graag’ is hierbij een understatement van jewelste: het is één van de dingen die hij het liefst van al doet. Lezen komt tegenwoordig heel dichtbij. Scouts, dat is de ganse namiddag. Wat wil zeggen dat tegen dat hij thuiskomt, hij niet meer kan tekenen omdat het tegen dan te laat wordt. En daar hebben we de reden waarom hij niet meer naar de scouts zou willen: niet omdat hij het niet leuk vind, maar omdat hij dan minder tijd heeft om te tekenen.
We zijn voorlopig tot een soort overeenkomst gekomen. Ten eerste worden nu nog geen definitieve beslissingen genomen: het schooljaar is nog niet voorbij en de grote vakantie moet nog komen en er is eerst nog zomerkamp (waar hij absoluut naartoe wil). Ten tweede: hij moet ‘iets’ doen van beweging. Als het warmer wordt is er weinig probleem met beweging want dan speelt hij hier genoeg buiten met broer en zussen of met de kinderen van de straat, maar ’s winters zou hij zich dag in dag uit binnensluiten met tekenen en lezen en zou hij te weinig buiten komen. Dus, als het geen scouts wordt, dan moet hij iets anders vinden. Ten derde: eens kijken of we niet iets (of iemand)Â kunnen vinden die hem bijkomend tekenles kan geven. Hij gaat al naar de tekenacademie en wil dat volgend jaar blijven doen, maar hij wil meer en dus ga ik daar eens voor kijken.
En zo sta ik plots in de schoenen van mijn moeder. Nu ja, niet exact, maar toch ongeveer. Toen ik een tiener was las ik ook ongelooflijk veel en graag en kwam ik soms dagen aan een stuk niet buiten. De zon mocht schijnen en het mocht warm zijn ongelooflijk, ik zat binnen in een zetel te lezen. En mijn moeder maar zagen dat ik naar buiten moest gaan, bij mijn vrienden, ‘iets’ gaan doen. Na veel gezaag zette ik mijn stoel dan wel eens buiten (meestal in de schaduw, ben nooit een zonneklopper geweest) en bleef ik lezen, soms nam ik dan mijn fiets en ging bij mijn vriendinnen.
In mijn verdediging: dat was in mijn pubertijd, niet als kind. Toen deed ik ballet, atletiek, ging naar de scouts, speelde veel buiten (ook) op straat, … Kortom, ik kreeg de nodige beweging, iets waar ‘men’ tegenwoordig zo op hamert, dat kinderen niet voldoende beweging meer zouden krijgen.
De cirkel is rond en ik denk dat binnen (meer dan?) twintig jaar Louis ook zal terugdenken aan deze periode wanneer hij zijn kinderen tot actie zal aanmanen 🙂
Kan hij niet actief tekenen in groep ofzo?
wie weet zijn er nog kinderen in de buurt die dat liever doen, en kunnen jullie als ouders zo’n groepje starten ofzo?
Ik heb er hier thuis ook een lopen die ofwel aan het lezen ofwel aan het tekenen ofwel op de pc bezig is.
En die onlangs bij de inschrijving in het middelbaar, in tegenstelling tot haar eerdere beslissing, plots zei dat ze moderne wou doen. Wij vielen compleet uit de lucht, maar toen bleek dat ze in de Latijnse in het tweede jaar geen PO meer hebben. We hebben haar dan maar overtuigd dat ze nu wel start in de Latijnse en dat we volgend jaar dan wel verder zien.