Elke avond, voor dat ik zelf in bed kruip, doe ik mijn ronde langs de kinderen. Kijken of ze wel goed ondergestopt zitten, dekens terug op hun plaats leggen en vaststeken, een aaike over hun hoofd en dan zachtjes terug naar buiten.
En soms komt daarop (onbewust) reactie. Zoals onlangs: Jan zet zich recht in zijn bed, geeft mij een superdikke knuffel en gaat, zonder enig woord of geluid, opnieuw liggen en slaapt verder.
Is er iets beters voor het slapengaan?
En dan kan je hopelijk meer de stressmomenten zoals in je vorige post relativeren 🙂