Verslaving

Vorig jaar maakte ik mijzelf lid van Ravelry. Een nieuwe site voor handwerk en zo. De achterliggende gedachte zijnde dat ik dan misschien eindelijk weer uit mijn krammen zou schieten en zou beginnen aan mijn handwerk. Ik haak en quilt namelijk redelijk wreed goed, al zeg ik het zelf, en ik vind dat zalig om doen, maar het was eigenlijk al jaren geleden dat ik er iets mee gedaan had.

Het was een beetje valse hoop. De inschrijving gebeurde, de uitnodiging kwam er en dus ben ik nu lid, maar het handwerk bleef liggen. Er ligt hier een zeer mooie quilt op afwerking te wachten. Een quilt die ik, denk ik, begonnen ben toen ik zwanger was van Zelie en gemaakt heb om op haar bed te leggen. Met in het achterhoofd de gedachte dat ik minstens twee jaar had vooraleer ze in een groot bed zou slapen, zou dit ruim voldoende tijd moeten zijn. Het patchwork was geen probleem, maar eenmaal aan het quilten begonnen is alles stil gevallen. In de loop der jaren heb ik hier en daar stukjes gedaan zodat er nu eindelijk alleen nog de boord rest om af te werken, maar die boord is juist zo intensief veel werk dat het dus ook niet vooruit gaat.

Ik was ook ergens, als Zelie een jaar of twee was, een truitje begonnen voor haar. Ik had een boek op de kop getikt met allerlei soorten steken en er zat een bloemetje in dat prachtig was en dus ging ik in dat bloemetje een truitje haken. Twee rijen heb ik gedaan toen ik het neerlegde en nooit meer opgepakt heb. Het was vermoedelijk mijn laatste poging om echt iets te maken.

Maar toen kwam mijn vriendin een drietal weken geleden met een paar kleren voor Anna. Er zat daar een prachtig mooi manteltje bij in bruine tinten met een okergele voering. Een week voordien had ik net een nieuwe sjaal en muts voor Anna gekocht, in vele kleurtjes zodat het paar haar jas zou passen, maar die vele kleurtjes passen absoluut niet bij de nieuwe mantel. Ik had dus de mogelijkheid om ofwel de dingen te combineren zoals ze waren, ofwel een nieuwe sjaal te halen ofwel zelf één maken. In mijn hoofd zat al direct het kleur die de sjaal zou moeten hebben en ik dacht dat het teveel moeite zou zijn om daar op zoek naar te gaan, dus was het besluit rap genomen: ik zou zelf een sjaal haken.

Gisteren dus begonnen met de sjaal te haken voor Anna en ik was vergeten hoe verslavend het was. Dat automatisme, hoe het vooruit gaat, hoe je het ‘ding’ dat je aan het maken bent een vorm ziet aannemen en worden wat je wilt dat het wordt.

Gisteren meer dan vier uur gehaakt. Mijn hele hand was verkrampt. Deze avond weer herbegonnen. Het voordeel is natuurlijk dat het serieus vooruit gaat want gisteren zat ik al halverwege en dus zal de sjaal vandaag wel af geraken. Een muts zal nog even moeten wachten want, omdat ik al heel lang niet meer gehaakt had had ik absoluut geen idee meer van hoeveel wol ik nu zou nodig hebben.

De steek is de gewone vaste geworden en er zitten drie andere kleuren in, met ergens nog één rijtje in stokjes. Foto’s volgen ooit wel, vooral als het af gaat zijn.