Net wat Ivan zegt. Onze kinderen zitten in de ‘ik-wil-het-zelf-doen-en-zelf-kiezen-en-het-moet-op-mijn-manier’-fase, ook gekend als Terrible Two’s, en soms is het meer dan hatelijk.
De laatste weken (of is het al langer?) zijn het constant argumenten met Anna die niet (altijd) wil luisteren en de sirène opendraait als ze haar goesting niet krijgt: ‘IK wil de auto opendoen’ nadat ik hem bijvoorbeeld net opengedaan heb. Absoluut haar botinnen willen aandoen terwijl ik haar net haar lage schoenen heb aangedaan. Zelf kleren aan en uitdoen, zelf tafel willen zetten (terwijl ze de schuiven nog niet zelf kan opendoen). Ge zegt het, zij wil het doen.
Vanavond nog zo’n voorval. We stonden op vertrekken bij de scouts en ik wou Anna op de fiets krijgen. Dus moest ze haar handschoenen aandoen en haar helm opzetten en op de fiets zelf geraken, en op alle vlakken was het worstelen en overtuigingskracht gebruiken tot en met. Een vader stond ernaar te kijken en zei iets in de trant van ‘ja, dat hebt ge op die leeftijd’ en ik bevestigde dus, want ‘dat weet ik’ zei ik, ‘het is mijn vierde’.
En gelukkig dat het onze vierde is want ondertussen weten we hoe het aan te pakken. Nu ‘weten’ is een groot woord. Uiteindelijk is elk kind anders en pakken we Anna niet op dezelfde manier aan als Zelie, Louis of Jan. Maar als het puntje bij paaltje komt pas ik de regel toe die mij is aangeleerd toen Zelie die leeftijd had: ‘pick your battles’ of met andere woorden: ze zullen over alles in de clinch gaan met u, dus maak als ouder uit welk gevecht voor u belangrijk genoeg is om te ‘winnen’ en welk argument het kind mag ‘winnen’.
Een gevecht over haar schoenen, dat ga ik niet aangaan met Anna. Voor mijn part loopt ze rond op haar pantoffels. Als haar voeten koud/nat worden, zal ze het wel merken en andere schoenen aandoen. Niet dat ik haar niet zal proberen overtuigen, maar als ze voet bij stuk houdt laat ik haar doen. Daarentegen een gevecht over warm aangekleed zijn op dit moment als we met de fiets weg gaan, dat zal ik hoedanook winnen. No way in hell dat ik haar niet warm ingeduffeld op de fiets ga meenemen.
Het krijsen als ze haar goesting niet krijgt wordt dan kordaat aangepakt. Ze krijgt drie waarschuwingen en als ze dan nog niet luistert gaat ze twee minuten in haar kamer. Daarna mag ze eruit als ze belooft braaf te zijn en haar excuses aanbiedt. De kamertruuk heb ik nog maar twee keer moeten toepassen, ze weet dat ik het meen als ik zeg dat ze moet ophouden.
Och ja. Nog een goed jaar en die fase zal dan ook weer voorbij zijn. Het is de eerste keer dat ze echt rebelleren en het zal alleszins niet de laatste keer zijn en in vergelijking met de vorige kinderen is ze eigenlijk zo mak als een lammetje. Dat of wij zijn veel toegeeflijker geworden 🙂
Dus Ivan en Nele: veel geduld en succes toegewenst!
Dat doet mij plezier.
Onbewust doe ik ook al van ‘pick your battles’.
En als ik héél moe ben, dan imiteer ik haar gedrag maar nog véél erger. Maar het is ongelooflijk afmattend, hoed af als je zoiets bij 4 kinderen moet doormaken 😉
🙂 pick your battles indeed. Maar lastig is het wel zeg. Luca komt er nu zowat in en gelukkig is hij minder volhardend en gaat hij niet lichamelijk terugvechten zoals de oudste, maar het is niet minder vermoeiend.
Kan me wel voorstellen dat je bij een 4de wat losser bent. Mijn ouders waren bij mijn jongste broer ook al heel wat minder streng.