In mijn ouderlijk huis stond de radio zo goed als dag en nacht aan. Het eerste wat mijn ouders deden als ze opstonden was de radio aanzetten. Altijd op radio 2. Nooit heel luid, meer als achtergrond. Maar als er iets wijs op was werd het volume omhoog gedraaid en stonden we luidkeels mee te zingen en te swingen.
Jaren heeft er hier ook een radio gestaan. Mét casettespeler én CD speler, en jaren heeft die ook dag in dag uit aangestaan. Ook hier werd het volume omhoog gedraaid als er een leuk nummer was en ik zie mij nog staan swingen met Zelie en Louis. Tot op een bepaald moment het snoer verdwenen was. Hoe? Waar? Geen flauw idee. Met dat er hier kabels lagen met hopen en hopen vonden we niet zo direct de juiste terug. En zo belandde de radio in het achterhuis om stof te vergaren.
Met de opkuis hier is Michel alle kabels gaan beginnen sorteren en mooi samenbinden. Toen ik de radio zag staan, vroeg ik of hij de kabel ervan niet was tegen gekomen en ja hoor, ondertussen was die gevonden.
Zo belandde de radio gisteren weer in de keuken. Hij was voorzien van een dikke laag stof-vermengd-met-vet. Dus nam ik de oude tandenborstel, voorzag die van Dreft en ging aan de slag om den boel te ontvetten en proper te maken. De vraag bleef natuurlijk of die radio dat wel ging overleven.
Deze morgen de proef op de som genomen: stekker ingestoken en er gebeurde niets. Nog eens goed gekeken en toen zag ik cijfers op de CD display. Aha! Hij stond op ‘CD’. Dan maar op ’tuner’ geduwd en ja hoor, er komt muziek uit.
Voila: we hebben weer muziek in huis. Niet radio 2 zoals bij mijn ouders, wel Studio Brussel. Als we CD’s sorteren, zullen we er een paar in de keuken zetten zodat we eens keuzemuziek kunnen opleggen.