Aan mijne rekker

Zoals Michel zegt: vanaf nu zijn wij officieel ‘voetbalouders’ want Jan mag sinds vandaag voetballen. Voor hem ‘eindelijk’. Wij zijn geen voetbalfans, ik heb er zelfs een grondige hekel aan, maar ik moet toegeven: uwen kleinen zo zien rondlopen en hem amuseren is fantastisch.

Hij moet nog veel leren, maar daarom net gaat hij dus naar een club. Ik heb veel goede dingen van de club gehoord en op het eerste zich lijken ze allemaal al te kloppen, dus ik zie het eigenlijk wel zitten om af en toe naar een training te gaan. Meer dan af en toe zal toch niet lukken wegens werk enderzijds en andere kinderen ook met activiteiten anderzijds.

Maar gelukkig dat Jan was én is, ge hebt er geen idee van. Hij vraagt dat dus al jaren en ik had hem gezegd, pas als je 5 bent. Toen hij in februari 5 was geworden stond dat voor hem gelijk met het feit dat hij dus eindelijk naar een voetbalclub kon. Gelukkig had ik hem altijd gewaarschuwd dat hij zou moeten wachten tot het nieuwe seizoen, maar ik stuurde wel onmiddellijk een mail naar de club om te weten wanneer dat seizoen juist zou beginnen. Ze gingen mij terugmailen met de nodige details.

Eind juli kreeg ik dan de mail dat de trainingen op 12 augustus zouden starten. Jan kan al deftig optellen, maar de laatste twee weken heeft hij zich toch goed bezig gehouden met aftellen.