Gisterenavond niet in mijn bed kunnen kruipen. Nu, ‘avond’ is een eufimisme. Uiteindelijk was het 3u deze morgen toen ik eindelijk uit de zetel opstond om toch maar te gaan slapen.
Maar ik kan niet in mijn bed zonder mijn avondroutine, namelijk de kinderen nog even onderstoppen. Wat bleek: Anna had in haar bed geplast. En niet zo maar een klein plasje: dekbed nat, onderlaken nat, pyjamabroek nat. Ware het nu een lekkere warme zomernacht geweest, ik had het zo gelaten. De warme lucht zou alles wel gedroogd hebben. En het was nu niet alsof ze lag te wenen in bed, want ze sliep gewoon door. Maar de nachten zijn niet meer warm, integendeel en ik wou haar toch niet in een nat en koud bed laten liggen met het risico dat ze ziek zou worden.
Zo stond ik om 3u10 ’s nachts dus het bed te verversen van een slapend kind en dan komt zo een ziekenhuiservaring met een half comateus kind goed van pas. Want als ik daar een ding gezien heb in het ziekenhuis, is hoe ze een bed verversen zonder de patiënt eruit te halen.
Anna is uiteindelijk niet echt blijven slapen, maar ook niet echt wakker geworden. Het gemakkelijke daaraan was dat ze dan tenminste een beetje meehielp om haar pyjamabroek te verversen, maar zonder probleem gewoon verder sliep. In plaats van om 3u zat ik dus pas om 3u30 in mijn bed … en drie uur later ging de wekker al weer.
Stoem dus om zo laat op te blijven, want wel de hele dag moe geweest (tsien, hoe is dat nou mogelijk?). Nog stoemer dat ik nu, om bijna middernacht, nog altijd niet in mijn bed zit *geeft zichzelf een schop onder het gat*.