Door weer en wind

Toen Dyson mij in mei contacteerde om te vragen of ik één van hun stofzuigers wou uitproberen zei ik onmiddellijk ‘ja’. Er staat hier al een Dyson, al een heel pak jaren, en het is een investering geweest waar ik mij nog geen moment over beklaagd heb.

Er werden afspraken gemaakt, ook met andere blogsters, en er zou samengekomen worden in september maar toen had Anna een ongelukje en kon ik uiteindelijk niet gaan. Toen ik achteraf hoorde dat elke aanwezige die avond met een eigen toestel naar huis is mogen gaan, was ik toch een beetje jaloers. Maar maar een klein beetje: ik had er uiteindelijk al één en wat moet ik nu doen met twee.

Tot ik eind november nog een mailtje ontving. Dat er een nieuwe Dyson uit was en of (onder andere) ik deze misschien wou uitproberen. En dan kunt ge spreken van een geluk bij een ongeluk, want die nieuwe is de Dyson City en  is er eentje in miniformaat, ideaal dus als tweede stofzuiger.

Het had nogal wat voeten in de aarde om hem te kunnen halen (voor mij, niet voor hen), maar uiteindelijk was vandaag de dag. Gezien ik zonder auto zit was het met het openbaar vervoer te doen en zo vertrok ik deze ochtend met de trein van 8u56 naar Antwerpen Centraal. Op voorhand gekeken waar de Vlaamse Kaai was en welke bus/tram ik zou moeten nemen om er te geraken en zo vol goede moed vertrokken.

Moed heb ik wel nodig gehad vandaag, want alhoewel ik een grote voorstander ben van het openbaar vervoer, in zo’n guur weer als het vandaag was is het allesbehalve aan te raden als je niet weet waar je allemaal moet zijn.

De trein was geen probleem. De Dampoort is hier vlakbij, ik was mooi op tijd zodat ik zelfs nog een koffie en een koek kon kopen en de trein was ook op tijd. Ik kon zitten zodat de rit naar Antwerpen vlekkeloos verliep.

Eens in Antwerpen Centraal was het andere koek: er stond een pijltje in het station welke de uitgang voor de bus was, maar eens buiten was er geen enkele indicatie meer. In de verste verte geen bushalte te zien. Er kwam een bus uit een straat en dus besloot ik die maar te volgen: uiteindelijk zou hij toch ergens bij een halte stoppen? Een hele eind verder zag ik uiteindelijk in een zijstraat aankondigingsborden voor de bussen. Het bleek het Rooseveltplein te zijn en daar kon ik effectief mijn bus nemen.

Waar aangekondigd stond dat de bus 5 minuten later zou  toekomen, bleek dat algauw 15 min te zijn. 15 lange minuten in de bijtende wind en ijskoude regen. Leuk is anders. Toen de bus er was vroeg ik vriendelijk aan de chauffeur of hij mij wou waarschuwen wanneer ik bij mijn halte zou aankomen en ik had een zeer vriendelijke en grappige chauffeur die dat met plezier zou doen. De busrit zou zo’n 20 minuten duren, tijd om een beetje op te warmen, maar na 25 minuten maakte ik mij toch een beetje ongerust. Bleek dat de chauffeur mij een beetje uit het oog verloren had en zelfs dacht dat ik al afgestapt was en ik dus mijn halte al een eind voorbij gereden was voor ik hem erop attent kon maken dat ik nog steeds op een teken wachtte. Geen paniek, de bus rijdt om de 10 minuten en ik moest gewoon een paar haltes terug. Maar die 10 minuten werden er uiteindelijk 20 en zo werd ik opnieuw koud tot in de toppen van mijn tenen. De tweede chauffeur verwittigde mij wel op tijd en toen was het opnieuw de kou in op zoek naar de plaats van afspraak, wat gemakkelijk gevonden was.

Een gezellige babbel gehad met Caroline van Dyson. Een koffie, een beetje uitleg over het toestel, een beetje praten over koetjes en kalfjes en het was weer tijd om de kou te trotseren, ditmaal gewapend met een doos met daarin een stofzuiger.

Het is een relatief klein ding, dus de doos is ook niet groot en was gemakkelijk te dragen. De tweede buschauffeur had mij de tip gegeven een tram terug te nemen, niet naar Centraal maar naar het station van Berchem: de halte was dichterbij, de rit iets korter én zo ging mijn treinrit ook iets korter zijn. De tramhalte was makkelijk te vinden, maar net zoals bij de bus moest ik toch een eind wachten vooraleer er een tram opdook. Gelukkig was het een ‘nieuwe’ tram deze keer waarin de haltes werden afgeroepen, zodat ik niet op de chauffeur moest rekenen om af te stappen en ik zonder omwegen in het station van Berchem toekwam. Maar daar had ik weer pech: in principe had ik 10 minuten om mijn trein te halen en dus ging ik op mijn gemak op het perron zitten. Maar die 10 minuten gingen voorbij zonder enig teken van een trein en pas na nog eens 3 minuten kwam er eindelijk een bericht dat de trein 12 minuten vertraging had. Daar zat ik dus weer in de ijzig koude wind te bevriezen terwijl ik voor de zoveelste keer vandaag stond te wachten op het openbaar vervoer.

De vertraging is nog een beetje ingehaald onderweg, maar eens in Gent kon ik te voet, met de fiets aan de hand, naar huis: ondanks dat het een klein toestel is pastte de doos van de Dyson niet in één van mijn fietstassen en dus moest ik ze maar laten balanceren op het stoeltje van Anna.

Moet ik nog zeggen hoe content ik was toen ik eindelijk thuis was, in de warmte én ik eindelijk kon eten. Want ondertussen was het dus 13u45, juist: vijf uur nadat ik thuis vertrokken was stond ik terug in mijn keuken.

Binnenkort: het openen van de doos. Oh ja, en goed in de gaten houden, want dan laat ik jullie weten hoe je misschien zelf zo’n Dyson City volledig gratis en voor niets kunt krijgen.