Mijn nichtje Alice is ondertussen ook 21 maanden. Tot een tijdje geleden was ze zeer eenhandig en was het allemaal ‘mama’ dat de klok sloeg. Geen mogelijkheid om haar bij mij te krijgen (of bij gelijk wie anders).
Gisterenavond hadden we een etentje met mijn vader, broer en zus (en partners dus) en passeerde ik eerst langs mijn zus om nog iets af te geven.
En kijk zie, de vreemheid is verdwenen. Ik heb kusjes gekregen, ze heeft op mijn schoot gezeten, mij dingen aangewezen en mij getoond wat ik moest doen. Wreed leuk.
‘t Is een toffe kleine met een sterk willetje. Het gaat een plezier zijn om haar te zien opgroeien.