Het moet drie jaar zijn, zo kwamen we tot de conclusie. Drie jaar dat we elkaar niet meer zagen. Drie jaar en we hadden het niet eens echt door.
Drie jaar waarin ongelooflijk veel gebeurd is, toch zeker voor haar. Drie kinderen er bij, een jobverandering, een levensomwenteling, zeg maar. Drie jaar waar hier ook wel heel veel gebeurd is.
Drie jaar die in drie uur moesten bijgepraat worden en dus kozen we ervoor om een laat ontbijt hier thuis te doen, kwestie van toch een beetje rustig te zitten.
Hopelijk duurt het niet nog eens drie jaar vooraleer ik M., mijn Finse vriendin, terugzie.
Ha, g’hebt ook een Finse vriendin. ’t Was bij ons bij manier van spreken liefde op ’t eerste gezicht, wat mij niet vaak overkomt … Ondertussen is het 13 (dertien!) jaar geleden dat we mekaar hebben gezien, is ze getrouwd en heeft ze twee schatten van kinderen gekregen. Gelukkig bestaat er zoiets als telefoneren zo af en toe, en mailen natuurlijk. Altijd heel leuk als we op één of andere manier nog eens kunnen bijpraten …