Deze namiddag kwam de buurvrouw langs voor een reparatie die er geen bleek te zijn en zo is ze gebleven tot vanavond.
Het werd een heel gezellige namiddag, zo een die mij deed terugdenken aan mijn studententijd. Toen ging ik regelmatig aanbellen bij één of andere vriend(in) om er zo de rest van de namiddag/avond/dag te blijven plakken of kwamen de vrienden bij mij om hetzelfde te doen.
Toen kon het eigenlijk ook niet anders, als je iemand wou zien. Want toen hadden wij nog geen GSM en op ons koten was er ook geen vaste telefoon. Maar we vonden het maar normaal ook, dat we dat deden en het was leuk. En als het niet pastte, dan smeten we elkaar gewoon buiten 🙂 (wat mij eigenlijk doet afvragen of de studenten van nu, mét GSM, nog zomaar bij elkaar aankloppen en binnenvallen, nu iedereen toch met een GSM rondloopt).
En dat doen we dus niet meer, zomaar langsgaan en blijven plakken. Want we hebben zelf altijd zoveel te doen en als we dan een minuutje rust hebben, kunnen we daar ook van genieten. En zelfs als we zelf tijd hebben, dan worden we tegen gehouden door de gedachte dat het de anderen wel niet zal passen. Want hoeveel toeval moet het wel niet zijn dat zowel wij als die andere persoon net dan tijd/goesting heeft?
Dus is het des te meer genieten als het wel gebeurt. Als zowel wij als zij tijd/goesting hebben en het past. Onverwachte ontmoetingen die altijd fantastische momenten opleveren.
Wel, geloof het of niet, maar dat zo spontaan aankloppen bij vrienden is een van de zaken die ik het meeste miste / mis toen ik stopte met studeren. Denk daar nog dikwijls aan terug, hoe fijn dat wel was!