Een thema dat me niet echt ligt, dromen. Ik kan mij niet herinneren dat ik er echt gehad heb en momenteel heb ik er ook geen, of toch?
Mijn allergrootste droom is dat onze kinderen gelukkig zijn. Dat ze openbloeien. Dat ze iets vinden waar ze door geboeid zijn, en dat ze dat dan ook kunnen doen. Dat ze iemand vinden waarmee ze gelukkig zijn, en dat ze dan al dan niet kinderen hebben als ze dat willen, en dat die ook gelukkig zijn.
Het is een droom die ik uiteraard deel, maar anderzijds: is het wel een droom? Voor mij is het eerder een hoop. Hoop dat wij als ouders goed bezig zijn. Hoop dat wij onze kinderen de juiste bagage mee zullen geven om hun weg in het leven te vinden en het goed te doen, gelukkig te zijn.
Een droom, dat is iets dat je wil voor jezelf, denk ik dan, niet voor iemand anders. En ik ben nu eenmaal altijd realist geweest. Het enige wat ik mij kan herinneren van wat ik wenste als kind, was dat ik kinderen zou hebben als ik groot was, liefst vier. Acht jaar was ik, toen ik dat hoopte. Of is dat nu een droom? Hoedanook, het is uitgekomen, dus mijn droom is in vervulling gegaan.
Wat ik verder nog wens? Geen carrière. Heb ik nooit gewild. Het enige wat ik ooit wilde was gelukkig zijn en dat ben ik ook. Al heel lang. Gewoon, met het leven dat ik heb. Met mijn partner en kinderen. Met mijn familie en vrienden. Ik heb geen grote ambities maar koester en geniet van de kleine dingen, van de mensen rondom mij en, zoals vandaag, van de stralende zon en het uitgelaten humeur van de mensen dat daarmee samengaat.
Een wens of een droom? Toeternietoe, als het maar zo mag blijven doorgaan. Nog heel lang. En die kleine ongemakkelijkheden neem er dan graag bij.
Een gedachte over “Dromen”