Een heel leuk onderwerp, vind ik persoonlijk.
Ik heb namelijk geen klagen over mijn lijf. Het bizarre is dat ik al ongeveer heel mijn volwassen leven dezelfde maat heb. Ja, zelfs nu ik al premenopauzaal ben (of ben ik dat stadium ook al voorbij?) nog steeds.
Nochtans zijn de kilo’s wel veranderd. Ik denk dat er bijna 15 kg verschil tussen nu en 20 jaar geleden. Dat is dus het bizarre. Geen flauw idee waar die kilo’s zitten. Mij niet gelaten hoor: ik klaag niet.
(enfin, ik weet eigenlijk wel een beetje waar ze zitten. Mijn moeder noemde mij altijd ‘een valse magere’: ik heb altijd een serieus paar heupen gehad, maar een zeer smalle taille, waardoor ik veel slanker leek dan ik was. Nu is die taille absoluut niet smal meer)
Ik klaag sowieso niet over mijn lijf. Ik weet, de natuur heeft mij redelijk gezegend, maar dat wil niet zeggen dat het perfect is. Er zijn de nodige vetrolletjes, doorzakkingen en striemen en ondertussen is mijn ‘steviger vet’ eerder blubber aan het worden. Alles waar wij als vrouw nog wel eens over durven klagen. Maar ik weet dat ik te lui ben om er iets aan te doen: ik sport niet en ik weiger te diëten, want daarvoor eet ik te graag, alhoewel ik wel probeer zo gezond mogelijk te eten (en gelukkig ben ik geen zoetekauw en veel vettige happen zeggen mij ook niets). Mijn zwangerschappen hebben ook hun sporen nagelaten, maar dat zijn sporen die ik zelfs koester: ze hebben mij zoveel opgebracht.
Keuzes in het leven en ze aanvaarden, dat is mijn motto ongeveer in alles wat ik in mijn leven doe. Het heeft geen nut om te zagen over (al dan niet verkeerde) keuzes: ze zijn gemaakt, het is voorbij, op naar het volgende. Ik denk dat dat ook één van de redenen is dat Gent zo goed bij mij past: nie neute, nie pleuje.
Dus ja, ik ben content over mijn lijf en de delen waar ik niet content over ben, die camoufleer ik gewoon weg … of dat probeer ik toch 🙂