Ik ben gisteren weer eens van de trap gevallen. Komende van de tweede verdieping en floep, daar ging ik. Een voor mij niet zo uitzonderlijk iets: van trappen vallen is nu eenmaal één van mijn specialiteiten (hmm, ik kijk teveel naar kindertelevisie, niet goed).
Wat er niet ‘gewoon’ aan was is dat ik Anna op mijn arm had. Veel minder dus. En de dingen die door uw hoofd gaan die luttele (tienden van) seconden terwijl je valt, het is ongelooflijk. Want ik viel en dacht aan iets wat Henk vertelde in zijn show en tegelijkertijd was ik alles aan het overlopen van hoe ik wel en niet mocht vallen zodat Anna haar niet pijn zou doen. Niet zo belangrijk dus of ik daarbij mijn nek zou breken of niet, als Anna maar OK zou zijn.
En dat is mij gelukt. Behalve dat Anna weende van het verschieten (ik heb nogal de neiging op heel hard te roepen als ik verschiet) had zij niets.
Zelf ben ik er ook goed vanaf gekomen. Halverwege de val heb ik mij kunnen vastgrijpen aan de leuning van de trap. Het resultaat: een blauwe bil – niet zo leuk als ik zit- , hiel en elleboog.
Ik zei het toch hé: vallen is nu eenmaal één van mijn specialiteiten.
hihii sandra ,j de engelbewaarderkens zijn nu volop actief!!!!
Het moederinstinct in actie. Vriendin van me heeft dat in het begin van dit jaar ook voorgehad. Met dochtertje op de arm, de trap afgedonderd. Zich in allerlei bochten wringend zodat de kleine heel bleef, hield ze er uiteindelijk zelf een zeer pijnlijk en langzaam herstellend gebroken staartbeen aan over. Maanden plat gelegen en gerevalideerd. U heeft veel geluk gehad … of gewoon zeer goeie reflexen.
Nog een geluk dat je met een paar builen van af komt.
Maar, ik heb het gezegd, hé!
Ik ben zelf zeer trots op de logica van dat stukje.