Ik heb een grens van moeheid bereikt waarvan ik dacht dat het niet mogelijk was.
Eerst het kuisen thuis, daarna de kuren van Anna en nog een beetje stress op het werk, … ik ben zoooo moe dat als ik het risceer om even mijn ogen te sluiten, dat ik gewoon weg ben. Zo goed als onmiddellijk.
Gisteren naar Cabaretten gaan kijken: Gunter Lamoot en Nigel Williams. Wel goed en alles, daar niet van, maar de vermoeidheid sloeg toe met een mokerslag. Tijdens het laatste kwartier van Gunter zat ik te draaien en keren om toch maar wakker te blijven. Bij Nigel Williams hetzelfde geprobeerd maar af en toe begon ik willens nillens toch te knikkebollen.
En dat knikkebollen, dat is eigenlijk iets bizars: ge voelt het gebeuren, uw hoofd zo naar voor zakken of naar achter en ge kunt er niet echt iets aan doen. Tot het hoofd zo ver mogelijk is ingeknikt en dan kom ik meestal met een schok weer volledig tot bewustzijn. Toch voor eventjes.
‘k Ben dus af en toe aan het indommelen geweest, maar in tegenstelling tot den anderen daar, ben ik nooit echt ingeslapen. Heel soms dus een begin of stukje van een mop gemist, maar nooit genoeg om de pointe te missen en goed te kunnen lachen.
Direct na het optreden (schoont)huiswaarts gereden en onmiddellijk in bed gekropen en vanavond ook op tijd in mijnen nest. Hoog tijd dat ik wat slaap inhaal want volgende dinsdag gaan we nog eens naar Cabaretten, deze keer naar Javier Guzman en ik wil van deze keer niet knikkebollen.
Ik ken het gevoel… Alleen ben ik dan echt wel een minuut ofzo echt weg, valt mijn hoofd niet om, maar zijn mijn ogen wel gesloten, én zit ik op de eerste rij in de les voor de neus van de prof… Ik kan namelijk nergens anders gaan zitten 😐
Pijnlijk
Ik ken het gevoel… op het werk kan ik het ook zo lastig hebben als ik heel moe ben. Rechtstaan en een toerke rondlopen is het enige wat (heel even) helpt.