Lachen

’t Was gisteren Comedy Casino en met het humeur waar ik tegenwoordig in ben kon het me alleen maar deugd doen. Het was een excursie op mijn eentje, wegens rugklachten bij den anderen, maar gelukkig heb je niet echt gezelschap nodig op zo’n evenementen.

Niet dat ik echt alleen was. Vriendin M. en haar man waren er ook en we hebben elkaar gezien en (af)gesproken. We zijn begonnen bij dezelfde komiek en ook geëindigd bij de drie zelfde komieken, maar daartussen zijn we onze eigen weg gegaan.

Optredens van 20u tot 00u30 (’t was dus een beetje uitgelopen) en voor het merendeel zitten/staan gieren van het lachen. ’t Kan serieus deugd doen. Jammer dat het geen blijvend effect heeft.

Huisverslaving

’t Is nu niet dat er niets te vertellen valt, dat het hier zo stil is. Integendeel. Er valt veel te vertellen.

Zo was er Halloween waar de kinderen dit jaar niet aan meegedaan hebben. Zelie niet omdat ze scoutsvergadering had (uiteraard rond Halloween). De andere drie niet omdat ik (en Michel trouwens ook) niet thuis was en dus niet mee kon gaan om een oogje in het zeil te houden. Dat gaf gedurende toch wel vijf seconden traantje bij Louis, maar hij was plots afgeleid (ik weet niet meer door wat) en zijn verdriet was direct over.

Gisterenavond zijn Michel en ik naar de première van Softie gegaan, aangekondigd als ‘de gezelligste show van het jaar’. En gezellig was het. Het was niet wat ik verwacht had en dan zeg ik dat niet in negatieve zin. Ik had namelijk wel gezelligheid verwacht en ook dat het plezant zou worden, maar dat ik mij rot zou lachen en wreed zou amuseren, dát had ik niet verwacht. Een aanrader dus.

Daarna een beetje blijven plakken in de bar van de Minard waar het ook heel gezellig was, uiteraard niet het minst door het gezelschap: eerst dat van de lieflijke vlinder en haar lief, daarna dat van die andere komiek en zijn steun en toeverlaat. En zo werd het eigenlijk een beetje te laat, maar who cares, voor nen keer dat we buitenkomen.

Vandaag dan wafels gaan eten bij de nonkel en tante van Michel en opnieuw een heel gezellige namiddag doorgebracht. Wafels zijn niet echt voor mij, maar het gezelschap is niet te versmaden, dus die uitnodiging aannemen is alleszins geen opgave (én Michel en de kinderen lusten wel eens een wafel).

Morgen is het bij mijn familie te doen. Mijn vader nodigt ons en mijn broer en zus en hun gezin uit om te komen eten en ik vraag mij af wat ‘het plan’ is. Mijn vader kookt namelijk niet, dus wie weet wat het wordt. Maar hoedanook zal het lekker zijn, wat hij ook uit zijn mouw schudt. En hoe dan ook is het opnieuw in gezelschap dat niet te versmaden is. Heb ik al gezegd dat wij toffe, leuke en gezellige familie hebben?

Maar dat het hier wat kalmer is, is te wijten aan een verslaving waar ik momenteel aan lijdt en die ‘House’ heet. Net seizoen vier achter de rug en nu staat seizoen vijf te wachten. Er zijn (voorlopig) maar vijf afleveringen, dus geef mij nog een paar dagen en dan ben ik er weer volledig terug.

Fijn

Het is ‘Ook getest op dieren’. Hans Otten zei op een bepaald moment dat er straks in de uitzending een sirene zou afgaan en dat hij dan een emmer water op het publiek zou uitgieten.

En ja hoor, de sirene gaat af terwijl Hans in het midden van een zin is. Hij staat op terwijl hij gewoon verder babbelt en giet een emmer water uit over het publiek … dat braaf blijft zitten. Prachtig.

Lachen

Sinds gisterenmiddag kan ik weer lachen. De tandarts had het mij beloofd maar tegen dat het 12u was had ik de hoop eigenlijk al opgegeven.

De pijn was nog altijd niet te harden en om mijn antibiotica te nemen moest ik eten. Maar omdat ik zoveel zeer had had ik absoluut geen zin in eten. ’s Middags ben ik dan toch meegegaan met de collega’s naar de kantine en heb ik eten genomen.

Naarmate ik meer at, begon de pijn te verminderen. Uiteraard kwam dat niet door het eten, maar doordat de antibiotica eindelijk begonnen te werken en tegen dat ik gedaan had met eten had ik geen greintje pijn meer.

De opluchting die ik voelde, ge kunt u dat niet inbeelden. Of misschien ook wel: ik denk dat iedereen wel al eens tandpijn gehad heeft.

Een groot geluk dus, want ’s avonds wou ik gaan kijken naar een try-out van Henk. Terwijl ik er ’s middags nog van overtuigd was dat ik er absoluut niet ging geraken, was alle twijfel verdwenen tegen ’s avonds: ik voelde mij kiplekker (zij het wel zeer moe wegens gruwelijk korte nacht voordien) en achteraf gezien ben ik zeer blij dat ik er geraakt ben.

De Lunatics waren zeer goed. Daarna kregen we stand-up van Jeroen Leenders. Niet gedaverd van het lachen, soms een beetje flauw, maar over het geheel wel grappig. Als kers op de taart Henk. Veel en hard gelachen. Na zijn vorig ‘werk’ begint ge een zeker niveau te verwachten, ook al weet ge dat het nog in een beginstadium zit, en hij heeft niet teleurgesteld: we hebben materiaal gezien voor weer een zeer goede show. Ik kijk al ongelooflijk uit naar het eindresultaat.

Wat begon als een rotdag is dus fantastisch geëindigd.

’t Is weer voorbij …

De drukke week is voorbij en vandaag is het allemaal al zeer rustig gegaan: het is namiddag en ik heb mijn pijama nog altijd aan en het ziet er niet naar uit dat ik mij vandaag nog aankleed 🙂 Ben pas na 9u opgestaan (dank je Anna), we hebben pas rond 10u ontbeten, middageten was om half twee. Deze voormiddag, tussen het late ontbijt en het middageten nog het verslag afgewerkt van de vergadering van dinsdag en deze namiddag wat met de kinderen DVD bekijken, mails lezen en blogs inhalen. Meer moet dat niet zijn.

De vergadering van dinsdag was trouwens zeer goed: vruchtbaar, geanimeerd en goede discussies gehad. Het was een aantal vergaderingen geleden dat dat gebeurd was en bij die vorige vergadering kwam ik daar zo moedeloos buiten: alsof het de mensen niet interesseerde wat er op school gebeurde. Het was op een bepaald moment zelfs zo erg dat we erover dachten om het hele concept van klasafgevaardigde af te schaffen.

Maar dan is er zo’n vergadering zoals dinsdag, waarbij alle ouders hun mening zeggen, waarbij we discussiëren en argumenteren en in debat gaan met de directeur. Waarbij iedereen intens meedoet en waarbij je buiten komt met een goed gevoel, ook als er dan nog niets echt besloten is. Waarbij je beseft dat die vergaderingen effectief wel nut hebben en nodig zijn.

Daarna met nog drie andere ouders iets gaan drinken. In tegenstelling tot de vergaderingen van de oudervereniging die tot 23u duren, duren de klasafgevaardigdenvergaderingen maar tot 22u. We gingen één glas raprap drinken, maar uiteindelijk is het toch middernacht geworden. Maar we waren allemaal content en opgetogen en voelden dat we iets konden bereiken. Wreed wijs dus.

Donderdag was het niet laat: tegen 22u15 was ik thuis. De kine heeft wreed deugd gedaan en mijn zus en ik hebben leuk gebabbeld. Alleen daarvoor al wil ik mij laten martelen (want die behandelingen zijn geen luxe hoor. Pijnlijk op het moment zelf, maar deugd dat dat doet achteraf).

Vrijdag Comedy Zone dus. Eerst Gunter Lamoot en dan Ter Bescherming van de Jeugd, TBJ in het kort. Voor een volledig verslag verwijs ik jullie naar Gentblogt: het is niet omdat mijn wederhelft het geschreven heeft, maar hij zegt volledig wat ik er ook van vond. Toegegeven, ik was niet zo enthousiast om Gunter Lamoot te zien. Hetgeen ik in het verleden van hem zag sprak mij niet altijd aan: stukken wel, andere stukken dat weer totaal niet. Maar vrijdagavond heeft hij mij zeer aangenaam verrast en ik was achteraf dus zeer blij om hem gezien te hebben. Van TBJ had ik al stukken gezien in try-out en ik vond dat toen al wreed goed en ze hebben mij niet teleurgesteld.

Het is niet al te laat geworden: tegen half twaalf waren we thuis en ik ben onmiddellijk in mijn bed gekropen. Ik had wel geen tijd gehad om te eten voor we vertrokken en dus was ik uitgehongerd na het optreden, maar tegen dat ik goed en wel thuis was was ik zo moe dat ik zelfs geen energie meer had om te eten.

Gisterenavond dan naar de laatste avond van Comedy Zone: Crazy Comedy Contest, een wedstrijd waarbij stand-up comedians andere comedians nadoen. Op één na was het genen vetten: één iemand die het niet slecht deed en dat wel een glimlach ontlook, iemand die het goed leek te doen maar op één of andere manier kwam het niet over, bij drie gewoon niet goed: niet overtuigend, flauw, zeer slechte timing, … noem maar op, een ander waarvan je wist dat hij het zeer goed zou kunnen doen maar er gewoon zijn voeten aanveegde en alles afhaspelde. De winnaar winnaar deed het niet alleen goed, maar gewoon fantastisch. De commentaar van de jury zat er op: het was beter dan het origineel. Het was dus een echte winnaar, niet een winnaar-bij-gebrek-aan-beter. Wat wel zeer goed was aan de hele avond was de presentator: fantastisch gewoon! ‘k Heb mij een breuk gelachen en zo maakte hij veel goed wat aan de kandidaten mankeerde.

Alhoewel de optredens dus niet denderend waren was het een enorm leuke avond. Daarna zijn we nog ‘iets’ gaan drinken in de foyer van de Minard en daar was het meer dan goed: P. en haar partner, i. was er ook en zo zaten we het grootste deel van de avond met ons vijven aan een tafeltje. Alle comedians van de avond zaten in het café en nadat P. en vriend naar huis gingen bleven wij nog plakken en zijn er nog een aantal comedians bijgekomen waar Michel mee gebabbeld heeft maar ik niet want ik ken die mensen niet, behalve van zien (en behalve Henk dan), en dan durf ik dat niet. Maar ’t was wreed wijs, (iets te) veel gedronken en uiteindelijk waren we rond half vier thuis.

Kwa moe zijn valt het nog mee vandaag en neen, ik heb absoluut geen kater: zoveel heb ik nu ook weer niet gedronken. Grootste nadeel van zo’n drukke week is de strijk die weer ongelooflijk opgelopen is: die ene avond die ik thuis was zag ik het echt niet zitten om dat dan te doen, maar vanavond pak ik mijn moed in beide handen en zet ik er mij weer aan: eerst nog een machine of twee/drie wassen … kwestie dat ik toch ga weten wat gedaan 🙂

Comedy festival

Gisteren. In het Casino in Gent. Wreed goed geamuseerd.

Origineel van plan om er een uitje met ons tweeën van te maken, maar doordat Anna ziek is en Michel zich een beetje (veel) geforceerd had toen hij op haar pastte zaterdag, ben ik dan maar gegaan met de vrouw van de neef van Michel, A. ‘De mannen’ hebben gebabysit terwijl wij gaan lachen zijn.

En ’t was goed, zeer goed zelfs. Begonnen met Youssef El Moussaoui die ik niet zo denderend vond, maar dat kan ook aan de akoestiek gelegen zijn: we stonden op een niet zo ideale plaats waardoor bepaalde grappen wel eens de mist ingingen.

Daarna Xander De Rycke waar we een beetje ons hart voor vasthielden. ‘k Heb hem al gezien waar hij schitterend was en ook waarop het voor mij helemaal niet grappig was (alhoewel anderen er wel om konden lachen), maar hij was ferm in form en het was een zeer goed optreden.

Tijdens de pauze doorgewandeld naar de volgende zaal om een goed plaatsje te zoeken. We gingen ook naar de enige zaal met zitplaatsen en hadden goede zitjes op de derde rij, knal voor de comedian. Ideale plaatsen want je zit net uit het zicht van de comedian zodat je niet ‘het slachtoffer’ wordt, maar je ziet perfect alles.

De voor ons onbekende Michaël Van Peel mocht na de pauze beginnen en ook al was hij een Anterpenaar, hij deed dat wreed goed. Veel moeten lachen, geen dijenkletser maar het ging vooruit en mijn lachspieren werden getraind.

Daarna Henk Ryckaert. Ik weet niet meer hoeveel keer ik hem nu al gezien heb met deze show (of toch een stukje eruit), maar het was nu minimum al de vierde keer en toch blijf ik het nog steeds hilarisch vinden. ’t Was eigenlijk vooral de keuze van A. die hem nog nooit gezien had en zoals steeds was ik zenuwachtig om te zien of zij hem ook zo goed vond. Het verdikt was meer dan positief en ik vermoed dat ze nu wel overtuigd is om naar de hele show te gaan kijken.

Henk werd gevolgd door Ter Bescherming van de Jeugd. Die mannen kende ik ook al en net zoals vorige keer vond ik het zeer goed en heb ik ongelooflijk hard moeten lachen. Een zeer goed tweede luik dus.

Opnieuw pauze en dus tijd om te beslissen naar welke zaal nu te gaan. De zaalkeuze was eigenlijk vooral afhankelijk van wie we als laatste wouden zien: Alex Agnew of Rich Hall. Rich Hall ken ik van op de Britse TV waar hij regelmatig in panels zit (o.a.  bij Never Mind the Buzzcocks en QI) en ik vind hem wreed goed: droog, layed back en zelfs een tikkeltje (veel) gemeen. Alex Agnew ken ik ook van TV maar is iemand die ik al heel lang live wil zien.

Ik heb de keuze dan maar overgelaten aan A. die uiteindelijk koos voor Alex Agnew en op die manier maakten we kennis met de Australische Steve Hughes. We hebben ons onze keuze niet betreurd: Hughes was scherp, cynisch en lichtjes bitter, maar steeds hilarisch. Ook de manier waarop hij Raf Coppens (de MC in de Casinozaal) onderuit haalde was fantastisch.

Daarna Alex Agnew. Hij deed zijn ding en zo te zien deed hij dat voor een volle zaal. Hij had het publiek van het begin tot het einde mee. Ik was een beetje bang voor een overdosis van zijn ‘geluidjes’ maar blijkbaar is dat iets dat goed overkomt op TV want live is dat zeker niet buiten proportie en valt het zelfs niet echt op. Alex Agnew was zeer goed en toen hem teken werd gedaan dat zijn tijd erop zat vroeg hij aan het publiek of wij ermee akkoord gingen. Een massaal neen-geroep was het antwoord en dus deed hij nog een beetje voort.

Blij van het gevolgde programma dus, geen enkel spijt dat ik iets zou gemist hebben (wat ik waarschijnlijk gedaan heb) en op naar het volgend jaar, zou ik zo zeggen.

Make ‘em laugh

Een paar nachten geleden had Zelie een nachtmerrie.

Ze kwam huilend van de schrik beneden en dus lieten we haar een tijdje bij ons zitten/liggen in de zetel. Maar uiteindelijk maakt dat niet echt veel uit want het was nacht en wij gingen ook slapen en dus moest Zelie terug haar bed in.

Ze wou enerzijds wel naar bed, want ze was moe. Anderzijds had ze nog steeds schrik en dierf ze nog steeds niet te gaan slapen. Ik probeerde haar uit te leggen dat zij de enige is die enige controle kon uitoefenen over hetgeen ze dacht, maar dat kon er op dat moment moeilijk in.

Dus ging ik mee naar haar bed om haar onder te stoppen en vroeg ik haar daar waar haar pyjamavest eigenlijk was? ‘Hier’ zei ze en ze gaf mij haar vest … met een knuffel erin.

Ik verschoot mij een ongeluk toen ze mij de vest gaf want ze had er niets bijgezegd en toen ze mijn reactie zag begon ze te gieren van het lachen. Einde schrik voor de nachtmerries: haar gedachten waren direct ergens anders. Ik heb hartgrondig meegelachen want het was een zeer grappige siutatie: de knuffel was een paard en ze had de pyjama volledig toegeknoopt zodat alleen het kopje eruit zat.

We hebben haar die nacht niet meer gehoord en ik denk dat ze verder nog mooie dromen heeft gehad.

Opwarming van de aarde

Ah ja. ’t Is allemaal niet waar. Het wordt overdreven en er wordt de mensen nodeloos angst aangejaagd.

Neeneenee. Ge moet daar eerst eens rustig naar laten kijken en een wetenschappellijk onderzoek naar laten doen (want dat is nog nooit gedaan, nietwaar) en dan pas conclusies trekken.

Leve het Vlaams Belang. We mogen voortdoen gelijk dat we bezig waren.