Sinds de Paasvakantie gedaan is heeft Jan het ’s ochtends erg lastig.
Alles gaat goed als hij wakker wordt: hij huppelt recht in zijn bed, staat te springen om eruit te komen, kleedt zich zonder problemen aan en eet zijn ontbijt. Haast zich naar de auto als het tijd is om te vertrekken en is de hele weg naar school vrolijk en opgewekt.
Maar eens ik hem moet achterlaten op school begint de miserie. Het begint bij het binnenkomen waar hij zich nu vasthoudt aan mij en hem achter mij weg steekt. Dan neemt hij mijn hand om samen een fiets te kiezen, maar als hij zijn fiets heeft kruipt hij er niet op, zoals voor de vakantie, om ermee te rijden, maar laat hij hem liggen en blijft hij mij vasthouden.
Als ik hem een knuffel en kus wil geven om weg te gaan begint het drama. Hij klampt zich vast aan mij en begint hartverscheurend te huilen. Hij is met geen stokken van mij af te slaan. Uiteindelijk moet ik hem aan de juffrouw geven en resoluut weggaan. Het krijsen dat ik hoor terwijl ik wegloop breekt mijn hart.
Het ergste eraan is, is dat ik weet dat hij heel graag naar school gaat. Alhoewel, ergste. Gelukkig dat ik dat weet anders zou ik mij nog slechter voelen. Maar de reden ervoor heb ik mij al een tijdje zitten afvragen.
Voor de vakantie kon er immers amper een salut van af toen ik vertrok. Hij stond te popelen om te vertrekken en wou met moeite ’s avonds terug naar huis. Nu wil hij ’s avonds ook met moeite terug naar huis, ’s ochtends daarentegen …
Vandaag heeft zijn juffrouw de waarschijnlijke reden aangegeven. Tijdens de vakantie is hij vier dagen in de opvang geweest. Geen opvang van het school, maar de opvang van de peutertuin (en bijhorende kleuterschool) waar hij vroeger naartoe ging.
Zelie en Louis waren er ook, maar hij moest bij de kleintjes en broer en zus zitten al bij de grote. De eerste dag heeft hij blijkbaar de ganse dag geweend. Pas toen hij in de namiddag eindelijk bij zijn broer en zus mocht is hij opgehouden met wenen. Hij is daar in totaal vier dagen geweest en de laatste drie dagen is hij bij ‘de groten’ gebleven. ’s Ochtends was daar trouwens ook nooit een probleem toen ik hem afzette en de komende drie dagen heeft hij nooit geweend.
Na die vier dagen was ik tien dagen thuis, maar die opvangdagen zouden, zoals zijn juffrouw zegt, best wel eens aan de basis kunnen liggen van zijn ochtendsessies nu.
Hopelijk heeft hij dus vlug weer door dat we terug op het oude schema zitten. Dat ik gewoon ben gaan werken en dat ik terug kom. Elke ochtend herhaal ik dat wel en probeer ik hem gerust te stellen, maar echt lukken doet het (duidelijk) nog niet.
De aanhouder wint, wordt wel eens gezegd. Hopelijk dat ik in dit geval de aanhouder zal zijn.
Een gedachte over “Kleine tragedies”