Bijna zijn de oudsten terug thuis.
Binnen (hopelijk niet veel later dan) twaalf uur vertrekken we hier om ze af te halen. We worden daar tussen 10 en 11u verwacht en ik hoop dat het ons dus lukt. Er wordt goed weer gegeven voor morgen, dus dat zou wel eens problemen kunnen geven, filegewijs dan. Maar we hebben de kaart van België in de auto dus er zullen wel alternatieve routes bestaan.
Vandaag nog een mailtje gekregen van Zelie en mijn hart maakte weer een sprongetje. Want dat missen, dat is bij mij iets raars. Het is niet constant maar het overvalt me zo van tijd tot tijd. En als je dan zo plots de naam van uw dochter in uw mailbox ziet, dan komt dat aan als een mokerslag, zo van: shit, ze is hier niet.
Jan kijkt er ook ongelooflijk naar uit. Toen we deze morgen een kruisje bijzetten op het bord en ik hem dus zei dat het nu maar één keer slapen was kon hij zijn contentement niet op. Zo blij dat hij was. Toen ik hem vroeg of hij het niet een beetje jammer vond dat hij mama en papa nu weer (meer) ging moeten delen, was hij zeer resoluut: nee. Hij heeft duidelijk zijn broer en zus liever bij hem.
Nog elf uur en een half en we gaan ze halen.
Toen ik je deze week vertelde over wat een slechte moeder ik wel was omdat ik de kinderen eigenlijk nooit echt miste als ze op kamp of zee- of bosklas waren, vergat ik wel iets. De dag dat ze weer thuiskwamen kon niet snel genoeg voorbij zijn, ik wou ze zo snel mogelijk zien en knuffelen, en als er dan om een of andere reden vertraging was, was ik om te ontploffen en leken minuten plots uren.