Acht volle weken heb ik gehad. Acht weken vakantie. En eigenlijk iets langer want aangezien ik op vrijdag niet werk is mijn vakantie al op 29 juni begonnen. Of is het 28 juni ’s avonds?
Ik ben blijkbaar ook niet de enige die morgen terug aan het werk mag. Ook voor i. is het afgelopen met de vakantie en ergens vind ik dat wel tof zo, dat ik niet de enige ben die na een lange periode terug aan het werk moet.
Nu ‘moet’. Niet dat het mij tegensteekt hoor. Eigenlijk kijk ik er naar uit om terug te beginnen. Want mijn acht weken vakantie waren toch eigenlijk niet echt vakantie. Vakantie in de zin van niets doen en genieten, u nergens van aantrekken en nieuwe dingen ontdekken. Mijn acht weken waren acht weken babysitten en wassen en plassen en van hot naar her gaan. Dus, net zoals i., had ik niet echt een vakantiegevoel.
Niet dat het me stoort hoor. Helemaal niet. Die extra weken ouderschapsverlof die ik opnam, dat was met de zeer duidelijke gevolgen in mijn hoofd. Ik heb mij daar nooit illusies over gemaakt wat dat zou geven, zo twee maanden thuis met vier kinderen.
Het heeft me wel (nog maar eens) duidelijk gemaakt dat ik niet in de wieg ben gelegd om huismoeder te zijn. Dat ik toch een beetje meer intellectuele uitdaging nodig heb dan thuis te zijn met mijn kinderen, hoe graag ik ze ook zie en hoe erg ik ook genoten heb van de afgelopen weken.
Want genoten, dat heb ik wel, ondanks alle het hectische van een huishouden met vier kinderen. Ik weet ook dat ik zou genieten moest het veel langer duren. Dat weet ik immers uit ervaring van toen ik na Jan en Anna bijna een half jaar heb thuis gezeten. Maar ik weet dat dat genieten er is omdat ik weet dat de periode eindig is. Dat het niet blijft duren. Dat aan het einde van die periode (hoe lang of hoe kort ook) mijn werk staat te wachten.
En wat het grootste bewijs is van dat genieten is dat, in die acht weken, er geen enkel vriendje is komen spelen. Niet dat ze niet mochten. Integendeel. Maar we hebben ons zo goed geamuseerd en we hebben zoveel gedaan, dat het in al die weken gewoon niet aan bod gekomen is om vriendjes te vragen. We hebben er zelfs niet aan gedacht. Ik niet, maar de kinderen ook niet.
Misschien dat er op het allerlaatste moment toch nog verandering in komt? Voor volgende donderdag hebben we een vriendinnetje van Zelie op slaappartij gevraagd. Hopelijk kan ze dus komen. En ik denk dat ik morgen de mama van een vriendje van Louis ga bellen om te vragen of dat vriendje op vrijdag mag komen. Zo hebben de twee oudsten alletwee een vriendje voor de laatste vakantiedag.
Morgen terug aan het werk. Het zal deugd doen.