’t Is tegen mijzelf dat ik dat zeg hoor: eindelijk! Domme kalle en alles en zo.
Op 18 november zal het twee jaar geleden zijn dat ik ons inschreef bij het dienstencheques systeem. Twee jaar geleden dus dat wij geen kuisvrouw meer hebben of enige andere hulp in het huishouden (behalve de hulpvaardigheid van mijn schoonmoeder al meer dan één keer, waarvoor eeuwige dank). Twee jaar dus dat ik het zelf doe en gezien ik het toch een beetje druk heb (kwa understatement kan dat tellen) dat ik dat niet zo vaak doe. Ons huis is niet het toonbeeld van netheid, kan je wel stellen.
Maar vandaag eindelijk de knoop doorgehakt, de site bezocht, een firma gezocht, de telefoon opgepakt en mij aangemeld. Voila! Het is gebeurd: we zijn ingeschreven. En nu is het wachten geblazen en zien wat ze onze richting uitsturen.
En ik ben eerlijk geweest, want het zou de eerste keer niet zijn dat een poetshulp moedeloos wordt en het aftrapt. Dus gezegd dat we iemand met sterk karakter nodig hebben en die van aanpakken weet.
We zullen zien wat de toekomst brengt.
En nu vrijdag eens binnestappen bij Die Swaene om de hoek met de strijk: nog iets dat al lang geleden moest gebeurd zijn.
Na de keuken, nu de opkuis. Ons (praktisch) leven valt langzaam maar zeker in zijn plooi.
Goed idee! Maar ik snap het niet goed, je was toch al twee jaar geleden ingeschreven, heb je dan zo lang moeten wachten of heb ik een stap gemist?
San,
Hopelijk komt er snel hulp, gekkenwerk om dat alles nog eens zelf te pogen doen. Helpt hopelijk ook mee om je oververmoeidheid weg te werken… (een mens zou van minder).
@ Patricia: neen hoor, zeker niet zo lang moeten wachten. Zo lang heeft het geduurd voor ikzelf eindelijk de nodige stappen heb ondernomen. Vandaar de ‘domme kalle’ en zo: niemand minder dan ikzelf 🙂